Net voordat Brian gisteren een internationaal tintje aan ons blog had toegevoegd waren de mannen begonnen met vissen. Na het weinig succesvolle eerste avontuur, dat eindigde met het vangen van een reuzachtige meeuw, waren we er eigenlijjk nooit meer zo aan toe gekomen. Pim had wel de hengel laten controleren in Porto Calero, waar ook een geheel nieuwe lure, met gegarandeerd succes, was aangeschaft, maar afgezien van een paar uurtjes op weg van Lanzarote naar Las Palmas was de combinatie nog niet echt ingezet. Het moest nu gebeuren, en ja hoor, net na het versturen van de blog van Brian: BEET! De lijn begon met razende snelheid uit te lopen. Pim dook op de hengel af en verhoogde de weerstand op de lijn. Daar leek de vis op te reageren. Hanneke wilde al op zoek naar de alcohol. Ondanks de verhoogde weerstand begon de lijn nog weer harder uit te lopen, nog meer remmen dus, maar dat had nauwelijks effekt. De spoel bleef maar draaien en Brian voorzag, dat we snel aan het einde van de lijn zouden zijn. Nog meer weerstand en uiteindelijk de volle rem erop, maar de vis trok hem ook daardoorheen, maar duidelijk met meer moeite. (Vergeef ons de typfouten in dit soort verhalen. De boot surfte net even met 10,5 knoop een golf af.) De hengel stond gebogen als een hoepel en we waren zo opgewonden, dat we het belanghrijkaste vergaten; het vertragen van de boot. We hadden meteen de fok weg moeten rollen, maar in plaats de snelheid terug te brengen naar een knoop of vijf jakkerden we met onverminderde de snelheid door en ja hoor, bengggg, de lijn brak af. Natuurlijk niet in de mond van de vis, maar bij de hengel. De lijn had een breuksterkte van 80 kg. Er zit nu nauwelijks nog lijn op de hengel en die is dan ook opgeborgen in de schuur. Geen visserslatijn vanaf de Nelly Rose meer. Dit zou een verhaal hebben kunnen worden.
Onze tocht verloopt voorspoedig. We hadden gisteren ons eerste borrelmoment. In de loop van de ochtend passeerden we de kreeftskeerkring en zijn we in de tropen. We begonnen overigens niet meteen te transpireren. Het water was slechts 22 graden en de lucht daarboven zeker niet veel warmer. In combinatie met de wind en een dunne laag wolken bleven wij in onze fleeces gekleed. Zo gekleed genoten we om vijf uur van een lekker koud biertje, dat we met het vooruitzicht op dit heuglijke moment de dag ervoor in de ijskast hadden gelegd. Rond borreltijd was het relatief licht weer en we zaten met elkaar te bespreken of we het gebruikelijke rif er ook die avond weer in zouden zetten. Eigenlijk dachten we, dat het niet echt nodig zou zijn. Na het avondeten, net voor zonsondergang, ging Brian aan dek en zag bij het restje daglicht een forse squal aankomen. We konden net voordat die toesloeg het zeiloppervlak reduceren. Alweer een leermoment.
Het bleef de hele nacht fors waaien en we schieten goed op met de giek over stuurboord en de genua te loevert. Nelly Rose blijft dan lekker stabiel en houdt er goed de sokken in,terwijl wij toch lekker kunnen slapen.
Vanmorgen hadden we nog een avontuur. Onze hoofdschakelaar zit op een onhandige plek. Tijdens het ontbijt maakte de boot ineens een geweldige zwieper en zagen we vanuit de kajuit de horizon snel langsdraaien. Pim vloog naar buiten en kon het draaien stoppen, maar kreeg de boot, niet weer op gang. We waren gaan ‘bijliggen’, maar niet bewust. Gelukkig hadden we de bulletalie op de giek staan, zodat een klapgijp werd voorkomen. We lieten de bulletalie langzaam vieren, zodat we gecontroleerd gijpten en Nelly Rose weer op gang kon komen. Hanneke had inmiddels de vermaledijde hoofdschakelaar weer aan gezet en de autopiloot kon er weer op. We waren wakker.
We hebben de afgelopen 24 uur weer een kleine 200 mijl afgelegd en we komen ook steeds westelijker.
Groeten vanaf 20 graden 35′ noord en 20 graden 19′ west.

Hooray!! Nelly Rose crossed the Tropic of Cancer at 0900 this morning and is officially in the Tropics. This morning its a sunny warm day and shorts weather. The skipper has agreed this qualifies for a beer this evening! All this is a contrast to the start and the first 36 hours. Rain squalls, wind gusting 30 knots plus and big following seas. Full foul weather gear had to be worn with l/jackets and tied on all the time. We did consider asking for a refund from the ARC since we did not feel we had signed up to North Sea weather here. Life below has been uncomfortable with not a lot of sleep due to the rolling motion. But now we are enjoying ourselves. Its amazing what sun and a fair wind will do to lift the spirits. We have taken some good photos after the start which we can send when we get into St Lucia. We will be adding to this library of photos. The skipper’s bolognaise has been a great success and is going to last 3 dinners!! Nelly Rose has looked after us well in the heavy weather. Top speed was 12.6 knots and she has sailed many times at 11 knots plus. Exciting!! Today is so different averaging 6-7 knots with sun in our faces. We are expecting the wind to allow us to turn a little more to the West and if so we stay on port gybe. If not then later today we may put her on the starboard gybe to make more Westing.

Goede morgen allemaal. We schrijven dit van 25 graden 18’noord en 16 graden 21′ west. Dat betekent, dat we inmiddels zo’n 180 mijl hebben afgelegd oftewel,  we gaan als de brandweer. Het is een merkwaardig besef, dat we drie weken onszelf toevertrouwen aan Nelly Rose om ergens te komen waar je ook in een uur of tien naartoe kunt vliegen. Het is een beetje hetzelfde als het hollen van een marathon in de tijd van de auto. Leuk als je ervan houdt. Nog niet zolang geleden was je tijdens een reis als deze voor het thuisfront als van de aardbodem verdwenen. Aan boord was je verstoken van informatie over weer en wat er op de wereld gebeurde, maar nu hebben we de satphone en kunnen we verhalen over onze tocht.

Wij gingen de avond voor vertrek natuurlijk vroeg op kooi. Je wilt immers fit aan zo’n reis beginnen. De weersvoorspelling gaf aan, dat de eerste dagen vermoeiend genoeg zouden worden. De boot naast ons had daar geheel andere gedachten over. We vroegen hen om 11 uur, 12 uur en weer om 2 uur om hun drankgelag benedendeks voort te zetten. Dan deden ze iedere keer weer even hun best, maar de Wodka bleef winnen van het fatsoen. Het was dan ook met enig genoegen, dat Pim om half 8 ‘s morgens, een alleszins redelijk tijdstip als je om 10 uur moet uitvaren, met een gastoeter een geluid signaal in hun kajuit afvuurde. Dat gebaar werd door de rest van de steiger zeer gewaardeerd.

Misschien had hun gebrek aan een goede voorbereiding er mee te maken, dat zij enkele uren na de start al moesten uitwijken naar de haven van Mas Palomas in het zuiden van Las Palmas, omdat een van hun bemanningsleden gewond was geraakt aan zijn hand. Een hele grote diepe snede en veel bloedverlies. We konden allemaal op kanaal 16 de paniek en de zorgen volgen, terwijl ze probeerden te regelen dat er een ziekenauto klaar zou staan bij aankomst in de haven.

WIj hadden ook een klein probleem in ons strak georganiseerde vertrekschema. We wilden bacon and eggs gaan eten in de sailor’s bar, maar toen we daar op de afgesproken tijd aankwamen vonden we Pepino met de handen in het haar. Door de harde buien die in de nacht Las Palmas hadden gegeseld was de stroomvoorziening uitgevallen. Wij kregen van hem als afscheidsgeschenk voor een dag of 4 bacon mee, waarmee we aan boord goed terecht kwamen.

De lokale gezichten vertoonden enerzijds opluchting, dat het hele circus de stad ging verlaten, maar het afscheid van een heleboel van hen was ook wel hartverwarmend. Hanneke heeft in haar leven nog niet zoveel Spanjaarden gezoend als gisterenochtend.

De boten mochten de haven niet voor 10 uur verlaten op aanwijzing van de havenautoriteiten. De eerste start zou om 10.45 zijn en wij om 11 uur. Dat beloofde een chaos te worden, maar uiteindelijk leidde de verschillen in de competitieve geesten tot de gewenste scheiding in het vertrekkende verkeer. Wij gooiden, net als Mahoo en Sundancer II, om 10.20 de trossen los en voeren rustig naar buiten. Daar was het inmiddels niet meer zo rustig. Er stond een flinke zee en 20-25 knoop wind. We hesen het grootzeil met een rif en rolden de genua uit. We passeerden de halvewindse startlijn dan ook met een bloedgang, maar pas een minuut of 5 na het startschot.

We namen meteen afstand van het eiland om de vervelende invloeden van de acceleratie zone te vermijden en verlegden na een paar uur onze koers naar 190 graden en later 200 graden. Dat brengt ons richting Kaap Verdische eilanden, maar we verwachten dat de wind de komende dagen zal ruimen, zodat we ook wat westelijker zullen gaan varen. We hebben voorlopig gekozen voor de zuidelijke route in verband met het windgat, dat over een dag of 6 wordt verwacht voor de noordelijker koersen. Dus doen we in deze high tech tijd, wat onze voorouders ook al deden: We varen naar het zuiden tot de boter smelt en gaan dan naar het westen. Tot morgen.

Morgen om 11 uur staat de start gepland. We mogen pas om 10 uur uitvaren. De uitgang van de marina is nogal smal en er moeten een kleine 200 boten doorheen. Dat wordt lastig, zullen we maar zeggen.

Dit is de skipper’s briefing waar we hoorden dat de start werd uitgesteld. Het is grappig hoe je toch altijd weer dingen vindt die je wilt doen. We hebben uit Nederland stof mee genomen om een keer covers voor de lieren van te maken of laten maken. Kirstin, een Deense die hier is blijven plakken, maar nog altijd op een mooie man hoopt die haar mee naar de overkant zal nemen, heeft daar deze mooie lierhoezen gemaakt

Verder hebben we ook nog slingerzeiltjes geplaatst, zodat we ook op de bank in de kajuit kunnen slapen. We gaan om de beurt wachtlopen en dan is het handig als er drie gescheiden slaapplekken zijn.
We zijn net even op de kant nog een hapje gaan eten. Pim heeft vanmiddag wel Bolognese saus gemaakt, maar die is voor de eerste dagen op zee. We verwachten veel wind, en dan is het handig als we alleen wat pasta hoeven te koken en wat saus op kunnen warmen. Vanavond gingen we nog even lekker op een terrasje een hapje eten. Reuze gezellig, want er kwamen allerlei mensen langs die we de afgelopen weken hebben leren kennen. Aan het einde van de maaltijd werden we volledig verrast door een gigantische hoosbui. Hanneke zit nu dan ook met het beddengoed in de wasserette om te kijken of ze het droog kan krijgen. Wat zijn we een sufferds. Dat is al weer de tweede keer.
Vanaf nu alleen nog maar tekst, tot we aan de overkant zijn. We hebben er zin in, en we zijn er klaar voor.

We waren er echt helemaal klaar voor, zowel fysiek als geestelijk. Helaas, het weer speelt niet mee. De verwachting voor morgen is 25-30 knoop wind vanuit het zuiden, dat is recht op de neus. Da’s op zich nog wel te doen, maar het wordt dan werken. Behalve de minder gunstige wind, wordt er ook zware regenval verwacht. Ook daar kunnen we nog wel tegen, maar als we met zijn tweetjes zouden gaan, zouden we elkaar nu al aankijken en besluiten om nog een dagje te wachten. Verder wordt een golfhoogte, de deining, verwacht van 6 meter hoog en die loopt van noord naar zuid. Dat is dan de gemiddelde golfhoogte en daaroverheen, of beter: dwars daar doorheen, komt dan ook nog het effect van de wind. Al die factoren bij elkaar hebben de organisatie doen besluiten om een alternatieve startdatum voor de cruisers voor te stellen. De race start morgen volgens plan, maar de cruisers mogen kiezen of ze morgen of (waarschijnlijk) dinsdag willen vertrekken.
Alle schippers waren bij elkaar in de schippers meeting en toen dat bericht werd bekend gemaakt ging er meteen een applaus en een zucht van verlichting op. Het is een moedig en verstandig besluit van de race organisatie. Natuurlijk zijn er boten die morgen moeten gaan in verband met de aansluitende plannen, maar het grootste deel zal zo te zien wachten tot dinsdag. Hanneke en ik hebben tot nu toe steeds gewacht op het goede weer voor een overtocht en behalve een dagje slecht weer in Biskaje (of all places) zijn we daar erg goed in geslaagd. We varen niet als prestatietocht, maar voor ons plezier. We maken dan ook graag gebruik van de mogelijkheid die ons door de organisatie wordt geboden. We wachten tot dinsdag.

Het zal dan ook nog even duren voordat deze heerlijke ham wordt aangesneden. Die ham is bedoelt als ons ‘5 uurtje’ tijdens de overtocht. Meestal vergezeld door een glaasje fris of zoiets, maar op bepaalde hoogtijdagen vergezeld door een biertje. We zullen het doorsnijden van de kreeftskeerkring vieren, het passeren van de eerste vouw in de kaart (alweer een voordeel van papieren kaarten), de helft van de reis, de tweede vouw en de derde vouw, die vlak voor St. Lucia wordt gepasseerd.

Vanochtend werd er nog hard geklust aan leecloths.

De final checkout.

Nu schijnt de zon nog….

Mooi overzicht van de overvolle haven.

Het is nu vrijdagmorgen en onze eerste levering met voedsel en andere benodigdheden is net afgeleverd bij de boot. Hanneke en Leonie gaan dat inruimen en hebben mij (Pim dus) verzekerd, dat de beste manier om te helpen is door op te krassen. Beleefd heb ik gevraagd of ze dat zeker wisten en de bevestiging liet niets aan duidelijkheid te wensen over. Ik zit nu aan een cortado largo met de iPad om nog een keer onze blog bij te werken. Het zal waarschijnlijk de laatste blog met foto’s zijn. Daarna komen er dagelijks korte berichtjes, die we met de satelliet telefoon aan mijn broer Pieter sturen. Hij zorgt er dan voor dat ze op de website komen. Overigens is het ook mogelijk om onze positie te volgen op de ARC website www.worldcruising.com/arc/ bij de fleetviewer rechts op het scherm. Er is een ‘yellow brick’ bij ons aan boord gemonteerd, die elke 4 uur een positierapport doorgeeft aan de centrale van de World Cruising Club.
Het verbaasd ons, dat we nog steeds met van alles en nog wat bezig blijven. Hoe is het mogelijk, dat we thuis ook gewoon woensdagavond een wedstrijd kunnen varen. Een deel van de oorzaak kan natuurlijk gezocht en gevonden worden in de efficiëntie waarmee we werken. Er gaat geen dag voorbij zonder een paar bezoeken aan winkel met scheepsbenodigdheden. De wachttijden daar zijn indrukwekkend. Verder moet ik natuurlijk ook zolang mogelijk het Formule 1Grand Prix seizoen volgen. Ik hoop, dat we zondag na de start lang genoeg bereik hebben om het resultaat van de laatste GP in Brazilië nog net mee te pikken. Go Alonso!

Zondagavond gaan Pim en Ian ( aussie) in een cafeetje naar de Grand Prix kijken.

Ook missen we eigenlijk zelden ‘sundowners’. Maandag werd ik door de mensen uit Wales uitgenodigd om hen in de bassectie te versterken. The Welsh invited Pim to sing-a-long during Sundowners.

Ondanks de gezellige avonden blijft het motto ‘s avonds een vent, s’ochtends een vent. We mogen de Diving Hookah van Sundancer lenen. Nog voor het ontbijt om 08.15 gaat Pim te water om te checken of de Anodes nog in orde zijn en om de impeller van het log schoon te maken. Geen ideale klus in een overvolle marina, maar het moet gebeuren. Ik heb vooral genoten van de douche daarna. Gelukkig is het water warm.

De Hookah is een compressor die wordt aangedreven met 12 volt van de accu en die via een slang de duiker van lucht voorziet. Het is een erg praktisch apparaat voor werk aan het onderwaterschip.

We gaan in het Santa Katarina hotel naar 2 Seminars over Rigging en Management of Emergencies. Daarna wordt het anker van de boeg afgehaald en in de schuur gestopt. We hebben het voorlopig niet nodig en alle gewicht vóórin moeten we vermijden. Ook de buitenboordmotor wordt achter van de reling afgehaald en in de schuur gelegd.
Thomas komt de laatste hand aan zijn klussen leggen en luncht nog één keer mee. dan is hij klaar bij ons en vertrekt voor zijn volgende klus naar een Swan 65.
Brian en Pim gaan s’middags nog een keer naar een lezing over Downwindsailing, terwijl Hanneke de boot probeert op te ruimen. Er is s’avonds een Nederlandse borrel op de boot ( X-yacht 612) de ‘Nix’ van Nico en Lettie. Heel gezellig nog even lekker Hollands.
Leonie en Pieter zijn aangekomen en eten een hapje mee. Ze hebben allemaal “goodies” uit Nederland bij zich, kaas en speculaas en speciale handdoekenhaakjes en 2 nieuwe mokken. De mepalmokken blijken niet zo sterk als we dachten.

Pieter heeft voor opa een Donald Duck meegenomen, die natuurlijk bestudeert moet worden voordat je eruit kunt voorlezen. Guus Geluk blijft een eikel.

Het doet goed om dochter en kleinzoon weer even dichtbij ons te hebben. Pieter voelt zich niet helemaal top. Hij heeft een of andere vlekjesziekte, maar hij blijft gezellig.

Er wordt in het lokale zwembad een praktijkoefening met het noodvlot georganiseerd. Met lekker weer in rimpelloos zwembad is het al lastig om vanuit het water aan boord te komen. Het advies is om de sterkste als eerste aan boord te hijsen. Dat is voor mij een prettig gevoel. Daarna sleur ik Hanneke het water uit en samen rapen we dan Brian op. Goed om er een keer over na te denken, maar laten we hopen dat het nooit nodig zal zijn.

Samen met Babs, die 20 (!) jaar geleden met Leonie in de Cadet heeft gezeild, volgen Hanneke en Leonie de demonstratie vanaf een veilige afstand.

‘s Middags gaat Hanneke met Leonie naar de Mercado Communal om groente en fruit in te slaan. De ervaring van Leonie komt daarbij heel goed van pas. Je krijgt uit alle hoeken en van iedereen verschillende en vaak zelfs tegenstrijdige adviezen en dan is het prettig om iemand erbij te hebben die het allemaal uitgebreid heeft meegemaakt.
Terwijl de dames gaan shoppen, varen Brian en ik naar buiten om te kijken of de boot nog wil drijven en vooral om de watermaker weer op te starten. Als je die langer dan een dag of 4 niet gebruikt, dan moet hij geconserveerd worden en aangezien je de watermaker alleen in schoon water mag gebruiken, en het water in de marina is dat niet, hadden we dat kort voor aankomst in Las Palmas gedaan, zodat we hem nu weer in bedrijf moesten stellen. Gelukkig werkt het apparaat probleemloos en produceert het weer heerlijk water. Toch gaan we met een volle tank water uit Las Palmas met de chloor smaak weg. Dat is 250 liter, genoeg voor een dag of 40 (2 liter per persoon per dag) als het zou moeten als de watermaker de geest zou geven. Daarnaast nemen we ook nog een aantal 5 liter containers mee voor de uiterste noodgevallen.
Onze timing om uit te varen was briljant. We waren de haven nog niet uit, of de eerste van drie ‘squals’ maakt Brian drijfnat. Ik was binnen bezig met de watermaker….. De tweede squal is nog een tikkie heftiger. Brian heeft inmiddels zijn oliegoed aan, althans het jack daarvan, maar broek en schoenen zijn aan de elementen blootgesteld. Het zicht is door de regen minder dan 500 meter. De derde squal die doorkomt was een leuk gemiddelde tussen de eerste twee, maar inmiddels varen we weer richting haven.
We geven een lift aan een aantal kano’s, die zich laten meevoeren op onze hekgolf. Zonder enige merkbare inspanning varen 2 van hen op die manier 6 knoop. Hun maat, die,ondanks verwoede pogingen, de golf niet te pakken krijgt moet afhaken en is in de kortst mogelijke tijd nog maar een stipje aan de horizon.

Pieter op een steiger van dezelfde haven van waaruit hij in 2009 begon met de grote oversteek. Kleinzoon heeft opa en oma de weg gewezen.
We worden langzamerhand echt wel redelijk opgewonden. De grote dag komt naderbij. We kunnen dan ook niet al te vroeg naar bed en moeten voor het slapengaan nog even een afzakkertje halen.
In de kroeg hoor je dan alle verhalen over de diverse drama’s die er die dag hebben plaatsgevonden. Zo is er bij één schip tijdens de inspectie van het staand wand gebleken, dat het schip absoluut niet zeewaardig is. De terminals waarmee de stagen aan het schip verbonden zijn, hebben zoveel corrosie, dat het gevaar van breuk onacceptabel groot is. Dat moet voor de schipper en zijn gezin een redelijke schok zijn, maar het ziet er naar uit, dat de noodzakelijke reparaties vandaag en morgen gedaan kunnen worden.
Op een ander schip is een deel van de bemanning afgestapt. Zij hadden de boot hiernaartoe gevaren, maar nu kwam de eigenaar weer aan boord. Die gedroeg zich zo merkwaardig, dat de bemanning bedankt heeft. De bemanning heeft inmiddels kunnen aanmonsteren op een ander schip en die lastige eigenaar kan hier ongetwijfeld ook nog een hele bemanning bij elkaar brengen. Er lopen nog steeds een heleboel lieden over de steigers op zoek naar een lift.

Eerder dan verwacht kwam de levering van El Corte Ingles. Hier hadden we nog de illusie dat wij mannen een bijdrage mochten leveren bij het stuwen van de voorraad, maar niet veel later mochten of moesten we opkrassen.
.

Nog twee nachtjes slapen en een enkel ontbijt…..

We blijven aan van alles en nog wat klussen. Dat hoort erbij, maar het leidt iedere keer weer tot een geweldige chaos op de boot. De reserve onderdelen liggen helemaal achterin in een prachtig kastje dat Job daar voor ons gemaakt heeft. Een goede plek, want je hebt er zelden iets uit nodig, maar als het dan zover is, dan moet alles wat in de ‘schuur’ ligt eruit gehaald worden. Thomas installeert een ventilator in onze kajuit en daarvoor moeten alle kleren uit een rij kastjes. Verder gebruiken we allemaal gereedschap en dat ligt dus ook overal; chaos is het woord.
Een van de klussen is het repareren van de windmeter, die ons eigenlijk al sinds Falmouth in de steek is gaan laten. Eerst viel hij af en toen uit, daarna deed hij het af en toe, maar vanaf Lissabon was het helemaal gebeurd. We zijn van achteren naar voren gaan doormeten en het zal niemand verbazen, dat de fout dan ook voorin zat. Eén van de draadjes in de 5-aderige kabel was kennelijk onderbroken. We moesten dus een nieuwe draad door de mast gaan peuteren. Onze mast is een doorgestoken mast met een waterslot erin. De kabels gaan door een pijp door een plaat en dan weer naar boven door die plaat een andere pijp in. Iedereen die daar een keer een nieuwe draad heeft moeten doorvoeren kijkt ons meewarig aan als we dit vertellen. De mast zal er misschien wel af moeten. Dit is het moment om contact op te nemen met Jerry the Rigger. Pim vindt hem samen met zijn schaduw Ross tijdens de Sundowners en maakt een afspraak voor de volgende morgen. “We’ll see what we can do…..”

Dit is de beroemde Jerry the Rigger. Hij is hier om de tuigage van schepen te controleren en is een superspecialist op zijn gebied. Hij slaagt erin met behulp van de beschadigde kabel een touwtje door de mastvoet te trekken. Dat was al een zucht van verlichting waard. bij het doorvoeren van de andere kant van dat touwtje trokken we de kabel bij een mastdoorvoer naar buiten en een meevaller! We trokken de beschadigde plek naar buiten. Het bleek dat ons kotterstag in de mast om de kabel gedraaid zat, waardoor die kabel was beschadigd. We hebben de kabel gerepareerd en de kotterstag opnieuw doorgevoerd. Binnen de twee uur was de hele klus geklaard. Jerry en Ros zijn helden. Ze lopen liever naar boven dan zich te laten hijsen door onze elektrische lier. Dat gaat veel sneller. Op weg naar beneden geven ze hun ogen goed de kost. Onze radar bleek behoorlijk los te zitten. De aluminium steunen werken een beetje en slijpen elkaar dan wat af, waardoor ruimte ontstaat. Iets om in de gaten te houden.
Gisterenavond is Brian gearriveerd. Hij is een oud vriendje nog uit de Cadettijd en zal ons vergezellen op de oversteek. We kunnen Nelly Rose makkelijk met zijn tweeën varen, maar voor onze eerste lange oversteek leek het ons wel handig en veilig om met zijn drieën te zijn.

We gaan gedrieën naar de officiële opening van de ARC2012.

Alle bemanningen zijn gegroepeerd volgens nationaliteit en we lopen in optocht om de hele Marina achter onze nationale vlaggen aan.
Pieter en Sabine lopen met de vlag van Sinterklaas. Met 3 kleine kinderen aan boord moet daar ook aandacht aan geschonken worden en hoe meer vlaggen hoe meer beter.

Ondanks dat het natuurlijk allemaal een beetje overdreven is, het zijn tenslotte niet de Olympische Spelen, heerst er een leuke sfeer met zoveel nationaliteiten.

Bij het havenhoofd aangekomen zijn er een aantal uitstekende speeches (kort) van verschillende belangrijke mensen en worden de 30 nationale vlaggen, meestal door kinderen, gehesen. Het gaat een beetje wanordelijk, maar iedereen heeft plezier en daar gaat het om.

Alle vlaggen hangen in top, het feest kan beginnen!

De spanning stijgt, maar het gewone leven gaat ook door. Sabine viert haar verjaardag dan ook aan boord met alle oude en nieuwe vrienden op de Ostrea.

De volwassenen staan achterop.

Op het voordek worden spelletjes voor de kinderen georganiseerd. De Engelsen kijken vol verbazing naar het koekhappen, en we leggen hen uit, dat dit een traditioneel onderdeel is van onze koninginnedag.

De volgende ochtend verzamelen we bij de Real Club Nautico voor onze workshops over ‘Emergencies at Sea’ en ‘Rigging’ en ‘Provisioning’. Allemaal nuttige informatie wordt over ons uitgestort.

In de pauze genieten we van het uitzicht van de mooie jachtclub met een eilandje in het zwembad!

Deze man is de koning van het weer.

Hij verteld wat we onderweg mogen verwachten, squalls etc.

Grootste probleem is natuurlijk: Waar laat je het allemaal?

De lokale watersportwinkel doet zulke goede zaken, dat je een nummertje moet trekken en dan anderhalf uur moet wachten tot je aan de beurt bent.

Thomas (Zinschitz Yachtservice) is nu ook hier om te helpen met de kapotte windmeter. We halen een nieuwe bij de chandler in de hoop, dat daarmee het probleem is opgelost. Thomas stopt de nieuwe achterin zijn t-shirt en gaat zeker 3 keer de mast in. Het blijkt echter dat de kabel een breuk heeft.

Als er geklust wordt aan de boot ligt alles overhoop.

De speakers buiten in de kuip doen het niet meer en juist als je midden op zee zit is het soms heerlijk om keihard ‘Pirates of the Caribbean’ of ‘Boccherini’ aan te zetten.

Om de speakers te kunnen repareren moeten wel de bakskisten helemaal leeggehaald worden.
Ons grootste weerkerende probleem is ruimte gebrek. Hanneke wordt steeds creatiever in het vinden van oplossingen. Zo had Gerd Jan ons een keer verteld, dat ze tijdens de Volvo Ocean Race de reserve spinakers vacuüm zuigen om plaats te sparen. We hebben voor vertrek bij het Kruidvat een aantal vacuüm zakken gekocht. Met behulp van een geleende heuse stofzuiger, sommige boten hebben echt alles aan boord, zuigen we onze survival suits vacuüm. Dat zijn lomp grote dingen, maar zo nemen ze nauwelijks nog plaats in. Ook de dubbele dekbedden worden op die manier klein gemaakt. We zullen ze voorlopig niet meer nodig hebben.

We zijn aan de vooravond van de serieuze laatste voorbereidingen voor de grote oversteek en een heleboel feestjes en feesten op weg daar naartoe. Het doet Pim een beetje denken aan de keer dat hij ging parachute springen. Alles en iedereen om hem heen was toen maar met één ding bezig, die sprong uit het vliegtuig. Hier zijn we met honderden mensen bezig met wat voor velen van ons de eerste grote oversteek is. We hebben het er allemaal over en we zijn er allemaal mee bezig. Net als het toen logisch was om op 5 kilometer hoogte uit een vliegtuig te stappen zal het straks logisch zijn om de trossen los te gooien en koers te zetten naar een land duizenden kilometers ver weg. Goed, we hebben tegenwoordig alles wat zo’n trip makkelijk en overzichtelijk maakt, maar het blijft een groot onoverzichtelijk avontuur.
Naast de serieuze kant van de voorbereidingen blijft er een heleboel tijd over voor een hoop flauwekul. Sofie, de dochter van onze Noorse vriend Eirik, komt over uit Noorwegen om een week bij haar vader door te brengen. Sofie is 14 en ze is enerzijds heel wijs en voelt zich op haar gemak met ons als volwassenen, terwijl ze ook nog heel gezellig kan spelen met kinderen die een paar jaar jonger zijn. Als de fotografe van de ARC langs komt om van die kinderen een foto te maken zakt ze als vanzelf een stukje naar beneden om te verbergen dat ze eigenlijk al een hoofd groter is. Ze krijgt ook de volwassenen mee in haar gezellige geestdrift en zo zie je opeens drie blonde vrouwen, die met vlechten aan elkaar verbonden zijn.

De dochter van Eirik, Sofie, vlecht haar haren en die van Hanneke en Lynn aan elkaar.

Overdag wordt er serieus gewerkt. We hebben gezien, dat ons grootzeil te lijden zou kunnen hebben van de lange rakken voordewind die we verwachten op de oversteek. We willen versterkingen laten aanbrengen op de plekken waar het grootzeil de zalingen raakt. Die plekken moeten worden gemarkeerd in het grootzeil. We wachten al dagen op de juiste weersomstandigheden om dat te doen, maar het gaat ons niet lukken met zijn tweetjes. Er is steeds teveel wind. We vragen Eirin, die vaak in de mast van zo’n groot Noors zeil trainingsschip is geklommen om de zeilen op te doeken, om ons te komen helpen. Onverdroten laat zij zich de ruim 15 meter omhoog hijsen om stukken tape in het zeil te plakken waar de patches moeten komen. Wij doen samen het werk aan dek wat nodig is om haar omhoog en het zeil bij de zalingen te krijgen.

Eirin heeft plezier in deze klauter partij. Ze is volkomen op haar gemak op weg naar boven. Haar ervaring op het tall ship gevaren is veel extremer dan deze eenvoudige rit in een stoeltje naar boven. Vroeger stond ze regelmatig boven op een ra en is daardoor totaal gewend aan grote hoogtes en wiebelen in een mast. Het duurt niet lang of de klus is geklaard en het zeil kan op de steiger opgevouwen worden en naar de zeilmaker gebracht.

Pim haalt de karretjes, waarmee het grootzeil in de mast vastzit, en de zeillatten uit het zeil. Beter om het met zo min mogelijk dingen die kwijt kunnen raken naar de zeilmaker te brengen.

Het is de laatste avond van Sofie voordat ze weer terug gaat naar haar moeder in Noorwegen. Ze heeft onze boot nog niet gezien en daarom komt het hele spul voor ‘Sundowners’ – het dagelijkse happy hour – nog even bij ons een glaasje fris drinken. De gitaar wordt er bij gehaald en onder begeleiding van vader Eirik zingen Sofie en Pim het mooie Noorse volkslied Tir na Noir. Daarna vertolkt Sofie nog een solo. Ze kan werkelijk prachtig zingen (14 jr.). Ze vertolkt het lied.
Aansluitend gaan we door naar Sundowners in het Dinghypark. Dan moet je wel je ARC- pasje bij je hebben, anders kom je er niet in. Dus als we op pad gaan is het net als in de wintersport: “Pas bij je?”
Je maakt voortdurend kennis met allerlei mensen uit alle windstreken. De Nederlanders kennen elkaar snel allemaal, maar je ziet ze ook voortdurend praten met Engelsen, Australiërs, Duitsers, Scandinaviërs en ga zo maar door. Het gaat overal en nergens over. Over de voorbereidingen en de a.s. oversteek, stoere verhalen over de reis tot nu toe en over alles wat er te zien is geweest. Het gonst allemaal van die zelfde begeestering. Leuk om al die malle mensen, die net zo gek zijn als wij te ontmoeten.
Aansluitend aan de Sundowners lopen we naar de welkomstparty, die wordt gesponsord door de lokale watersportwinkel, die hier natuurlijk een fortuin aan ons allemaal verdient. Als we daar gaan winkelen moeten we nummertjes trekken, net zoals bij de bakker op zaterdagmorgen. Menigeen moet een uur wachten voor ze aan de beurt zijn. Onbegrijpelijk wat mensen zo op het laatste moment nog nodig kunnen hebben.
Het is een fantastische partij met een echte topband. De leadgitarist is een echt karakter. Hij kwam op zijn Harley net op tijd voor het optreden aanknallen.

De mannen zijn goede showmasters en de zanger is een kei. Ze zouden een goede Deep Purple coverband kunnen zijn. We genieten en ook aan de inwendige mens wordt gedacht. Dat is maar goed ook, want de drank is gratis en ‘plentifull’.

Dit is Oliver (Engels) met zijn echtgenote Carlotta (Spaans). Wij hebben hen eerder ontmoet in St. Catherines Haven in London op een van onze proefvaarten. Zij varen met de kleinste boot die meedoet, een Rival 32.

Mooie partij! Wij genieten tot en met de laatste toegift van de band en de rode wijn. Morgen een verjaardagspartij, maar vanaf donderdag wordt het allemaal wat serieuzer. Dan komt Thomas om te helpen met de laatste technische problemen en beginnen de workshops. Sundowners blijft er wel bij horen, maar een alkoholluwe dag mag ook wel eens.

Het ARC circus is officieel begonnen vandaag! Na maanden van vrijheid zijn we nu ingelijfd bij een circus; vrijwillig, maar toch.

De containerkantoren zijn geopend en er staat al een rij van mensen, die zich willen inschrijven. je moet je overal voor inschrijven. We krijgen ons startnummer: 209. We melden ons meteen aan voor de safety check en we zijn op maandag als 6e boot aan de beurt, zodat we dat lekker snel achter de rug hebben? We krijgen ook onze badges, die we vanaf nu bij alle activiteiten om onze nek moeten dragen. Het lijkt wel een congres. We krijgen zelfs zo’n plastic aktetas, waar we allerlei meer of minder nuttige papieren in aantreffen. Zo zijn er bijvoorbeeld allerlei workshops. Het grootste deel daarvan heeft interessante thema’s en we schrijven dan ook voor de meesten in.
Iedere avond is ‘happy-hour’ en daar zullen we meestal ook wel naartoe gaan. De grote diners laten we een beetje voor wat ze zijn. We hebben weliswaar voor geval van nood een ‘pakkie-deftig’ bij ons, maar we zien dit allemaal niet als nood.
Vandaag kort voor 11.00 uur komt Rob, de safety inspector, aan boord. We beginnen aan dek, werken aan bakboord van achter naar voren en aan stuurboord weer terug. Aan dek is alles in orde. Dan worden de spullen specifiek voor de veiligheid gecontroleerd; het reddingsvlot wordt gecontroleerd, de vuurpijlen worden geteld, de zaklantaarns getest, de bevestiging van de accu’s gecontroleerd, de E.H.B.O kisten en brandblussers nagekeken, de zwemvesten en het noodstuur, de Grab bag en zelfs de oven wordt gecheckt. Die oven moet iets aangepast. Als we ondersteboven zouden gaan – wat we echt nooit hopen mee te maken – dan zou de oven eruit kunnen vallen. De klemmetjes waardoor dat voorkomen moet worden blijken naar buiten gebogen te zijn, waarschijnlijk bij het vernieuwen van de gasleidingen. Het zijn details, maar goed, dat het is opgemerkt. Verder is alles op wat andere kleinigheden na goed voor elkaar. Woensdag komt Rob nog even kijken of het allemaal is opgelost. Hij vond, dat we het uitstekend voor elkaar hebben en dat is een pak van ons hart.
We hebben verder Jerry the rigger besteld. Dat zou niet echt nodig moeten zij. Tuned uit Medemblik heeft alles in juni nog gecontroleerd en waar nodig vernieuwd, maar we hebben sindsdien toch zo’n 3000 mijl gevaren en een volgende gelegenheid laat weer even op zich wachten.
Ook krijgen we hopelijk iemand aan boord, die onze satphone en computer in verbinding met elkaar kan brengen. Het is vooral onze eigen onhandigheid met computers, maar dat deel van de installatie, de boordcomputer en alles wat daarmee is gekoppeld, is eigenlijk het enige waar we nooit gelukkig mee zijn geweest. Aangelegd door mensen die er waarschijnlijk alles van begrijpen, maar die niet meer kunnen praten met binair gehandicapten zoals wij. De dialoog met hen heeft verrassend Babylonische aspecten. Het is wel belangrijk dat het lukt, anders kunnen we geen gezellige updates van onze reis sturen. Geen updates over 3 weken op zee en alles wat we daar gaan beleven. De vissen die we er gaan vangen, de dolfijnen die met ons komen spelen, de dagrecords die we misschien wel gaan varen (hoewel, dat staat al redelijk scherp), de uren zon en meer van dat fraais. We houden u op de hoogte.