Een volledig rustige omgeving, die net zo dun bevolkt is als dit eilandje.

We paaien deze visserman en vragen of ze ons kreeft willen verkopen.

Hij levert ons deze twee flinke jongens voor $6! Ze mogen even over de kuipvloer rondlopen, maar ze maken er wel een zootje van.

We gaan op zoek naar die ene grote pan, die we speciaal voor zo’n gelegenheid als deze hebben meegenomen. We leggen ze in zout water tot we in de haven zijn. Helemaal optimaal is dat niet. Ze hebben meer en stromend water nodig. We zien ze suffig worden.

Ondertussen zien we weer een vuurtoren. Dit keer als baken met rood licht.

Het is weer slalommen geblazen.

Nog een vuurtoren met een Friendship met vol tuig.
Alle gekleurde stipjes zijn vissersboeitjes. Ook hier liggen ze gewoon midden in de vaargeul!

Deze Friendship is te huur, ook voor sunset dinners.

De haven is een soort hoefijzergevormde kom, waar je niet mag ankeren. De moorings liggen behoorlijk vol. Gelukkig is er nog eentje vrij voor ons.
Er zijn hier ook veel Canadezen. De Canadese grens is hier ongeveer 80 mijl vandaan, maar we hebben besloten dat niet meer op eigen kiel te doen. Het is geen eenvoudig vaarwater met grote tijverschillen, harde stroming en mist. We hebben er ook geen kaarten van. We willen wel naar Campobello, maar besluiten dat met de auto te gaan doen. We hebben een B&B gevonden en een auto gehuurd. Dat is weer eens wat heel anders.

Naast ons weer een beauty.

Daar gaan ze!

Bij gebrek aan zilveren schalen, worden ze opgediend in de afwasteil.

Het thema is Rood!

Hier worden dunne laagjes hout rond verlijmd. Dat kan tegenwoordig. Op de Wooden Boat School wordt hout ook gestoomd, zodat je massief hout kunt buigen.

Dit project past even niet in het curriculum en moet buiten wachten tot het weer aan de beurt is.

De winkel en de administratie. Je kunt hier bijzondere gereedschappen kopen en ook online bestellen of naar huis laten verschepen.

Ze zijn trots op wat er hier bereikt is in de afgelopen 40 jaar en hebben dus een straat, op het eigen terrein, naar zichzelf genoemd. Dat eigen terrein is ooit ontgonnnen door een millionair uit Boston, die het geheel bouwde voor $250.000. De crash in 1929 betekende ook het einde van ‘s mans fortuin. Hij verkocht het geheel in 1937 voor $13.000. Het geheel, 30 hectare met alle opstallen, werd in 1980 door Wooden Boat gekocht.

Je kunt hier ook ‘s avonds nog op het bankje zitten, maar wel onder de klamboe, want het stikt van de muggen.

Oude uit elkaar gevallen appelboom. Het is de tweede oude gespleten appelboom die we in een paar dagen tegenkomen. Adrien Reju had zondag een lied over een appelboom op Deer Island bij haar opa. Die appelboom was niet zo mooi gestut als deze en was door zijn hoeven gegaan. Ze had daar een leuk lied over gemaakt.

Het is heerlijk weer en de leerlingen krijgen de lunch dan ook buiten geserveerd. Traditioneel is op deze plek vrijdagavond ook het grote kreeften eten.

De enige plastic boot is Nelly Rose.

Ze ligt er zo mooi bij . Dus nog maar eens de Nelly Rose !

WBS = Wooden Boat School

We komen bij Brooklin, de hoofdstad van de houten bootbouw. Enerzijds vanwege de Brooklin Boat Yard (http://www.brooklinboatyard.com/index.html), die ook vandaag de dag nog steeds prachtige klassiek gelijnde houten schepen bouwt, maar zeker ook, omdat hier het hoofdkantoor van het tijdschrift Wooden Boat gevestigd is. Dat tijdschrift is bijna 40 jaar geleden gestart en wordt wereldwijd gelezen door iedereen, die van dit soort schepen houdt. Ruim 20 jaar geleden is daar de Wooden Boat School bij gekomen. Als je bij Brooklin aan de Eggemoggin Reach vaart, kom je altijd juweeltjes van jachtbouw tegen op het water.

Dit is zo’n product van de BBY. Het is een ontwerp, waar er meerdere van zijn gebouwd. Deze man komt in zijn eentje aanvaren en pikt een mooring op. Alleen en zonder motor. Als hij eenmaal ligt komt er een dame uit de kajuit.

Er liggen hier nog veel meer van dit soort prachtige jachten. Een genot om te zeilen en zeker ook om naar te kijken.

Na een nachtje hier, varen we door naar de Wooden Boat School een eindje verderop.het is spiegelglad.

Ook hier staan weer royale zomerhuizen aan de waterkant.

We maken mooie golfjes richting onze buurman, een prachtige houten spitsgatter.

Deze boom staat als een baken op land en is van heinde en verre te zien, als de mist opgetrokken is.

Een onopvallende vuurtoren dit keer.

2 mijl verder komen we aan bij het botenhuis van de school. Veel van de scheepjes die hier door de cursisten gebouwd worden liggen aan een mooring. Als de klassen afgelopen zijn kun je er mee gaan varen. Bijvoorbeeld met deze spitsgatter.

Nog zo’n lief scheepje waarmee de cursisten mogen varen. Pim heeft hier 12 jaar geleden twee weken lang een cursus gevolgd. Hij genoot van de lessen, maar laten we maar zeggen, dat hij er heel veel kon leren. Hij deed het een stuk beter bij het zeilen na de lessen. Scheepstimmeren is belachelijk moeilijk. Er is immers helemaal niets haaks of recht en je moet een heel arsenaal aan kunstjes en kneepjes van het vak kennen, in combinatie met een voortreffelijk ruimtelijk inzicht, om er iets van te bakken. Als je dan voldoende handvaardigheid èn ervaring hebt, kun je misschien een goede scheepstimmerman worden, zoals Job Brand in Muiderzand, die de finishing touch heeft gegeven aan Nelly Rose toen we haar klaar maakten voor de grote reis. (De man die het ankerbeslag heeft gemaakt in RVS was ook zo’n held.)

Het tij is uit.

Mooi, dat mos op zo’n trapje.

Vissersboeitjes als deco in de boom.

Het Mission Statement van de school.

Deze cursus is maandag begonnen. De romp zal aan het einde van de cursus af zijn, maar waarschijnlijk moet er nog wel het een en ander aan de afwerking gebeuren. Dat doen ze dan weer in een andere cursus. De rondhouten en zeilen worden ingekocht.

Deze klas is nieuw. Op de draaibank worden lopen voor kanonnetjes afgewerkt.

Als start kanonnen bij een wedstrijd of om de vlag te strijken? Het lijkt ons een beetje een randverschijnsel bij het geheel, maar de cursus zit vol met enthousiastelingen.

Naast de restauratie loods staat hout op natuurlijke wijze te drogen. Het meeste is nu klaar voor gebruik. Cursisten mogen hier naar kijken, maar de cursusleider besluit welke plank gebruikt gaat worden.

In de houtopslagloods liggen de bijzondere soorten zoals teak en mahonie.

Renovatie is belangrijk in de houtbouw. Dit is een honderd jaar oude motorsloep (let wel, geen stoom sloep) die op Lake Michigan heeft gevaren. Eerst is de hele ‘backbone’ (boeg, kiel en achtersteven) vervangen. Daarna wordt de boot omgedraaid en worden alle spanten vernieuwd. Dan draaien ze haar weer terug en krijgt ze nieuwe gangen. Het wordt onvoorstelbaar mooi.

Alle vissers zijn nu thuis. Het is 18.00 uur
Kijk ook eens naar het hoofdje ‘Positie’. Pieter doet dat heel goed!

Vroeger kennelijk een garage, nu opslag.

We nemen een kijkje bij het ‘Opera House’. We kopen kaartjes voor het concert van Adrien Reju. Dat zal niet in de opera zijn, maar in een kerk, die als cultuurpodium dient, twee mijl verderop. De kaartjes worden verkocht door Linda, die ook het podium management, de techniek en het transport voor ons naar de kerk verzorgt. Een gedreven en vriendelijke vrouw die een enthousiaste groep mensen om zich heen verzameld heeft. Gezamenlijk verzorgen ze de podiumkunsten op Deer Island.

Het Opera House is een monument, niet zozeer vanwege de bouwkundige kwaliteiten, maar als herinnering aan de historische functie en het culturele leven in Maine. Vanavond is er de laatste opvoering van een moderne uitvoering van een Shakespeare drama met onder andere een rap er in.

Binnen staan nog van die mooie oude stoeltjes. Niet iedereen is tot het einde van de Shakespeare uitvoering blijven zitten vertelde men ons, terwijl Pim hielp met het afbreken van de decors. Waarschijnlijk hecht men hier meer aan de traditionele opvoering.

Er staat ook nog een hele oude popcornmachine.

Wat een schitterende omgeving. Op de achtergrond staan de vrachtwagens de laatste vangsten voor het weekend in te laden.

Alle bijbootjes wachten tot ze maandag weer naar de mooring gaan.

In de diner waar ook de lokale mensen eten, eten wij ons twin lobster dinner. De locals eten overigens zelden kreeft, maar als, dan in grote schranspartijen: ‘lobster so viel sie wollen’. Om een beetje mee te doen, moet je dan meer dan tien stuks verorberen!

Pim, die totaal opgaat in zijn boek over de kreeft en de kreeftenvangst, legt uit dat dit allebei mannetjes zijn. Eigenlijk krijg je in restaurants – als het goed is – maar zelden eierdragende vrouwtjes. Die worden gemarkeerd (er wordt een v-vormig stuk uit de staart geknipt) en teruggezet. Ze hebben dan een levenslange vrijbrief. Eerst uitsluitend vanwege die V-knip in hun staart, maar vervolgens omdat ze groter worden dan de maximale vangst maat.

Kreeft eten blijft een beetje een zooitje, hoewel we het al veel beter kunnen. Om de rommel op te ruimen krijg je er een kreeftenprullebak bij.

Ze zijn hier ook goed in toetjes. Die zijn vooral op basis van de blueberries, een ander belangrijk lokaal product. Het seizoen daarvan is hier in Maine net begonnen.

We beginnen te wennen aan dit beeld: Maine in de morgen mist. Dat vermindert de druk op het vroege opstaan. We blijven sowieso nog een dag liggen, want vanavond gaan we naar het concert.

We genieten van de stilte in onze kleine wereld. De opgaande zon probeert de mist te doen optrekken, maar verliest de strijd nog even. We lezen lekker in onze boeken over de streek, Hanneke leest over een vrouw die is opgegroeid als dochter van een vuurtorenwachter, en verheugen ons op de avond.

Wij hebben het nog lang niet gehad met de kreeft, maar het Harbor Cafe is nog tot 6 uur gesloten. We gaan naar de Fisherman’s Friend waar de kreeft ook voortreffelijk smaakt. De eigenaar komt er even bij zitten. Als buitenlanders, die met de eigen boot zijn gekomen, vallen we toch wel een beetje op, waardoor we dat soort leuke ontmoetingen hebben. Hij was vroeger professioneel lobsterman en heeft nog steeds een stuk of 200 kooien, maar 10 jaar geleden is hij de Fisherman’s Friend begonnen, die vrolijk is versierd met vissersboeitjes van zijn ex-collegae.

Op de hoek van de straat wachten we op onze lift naar het kerkje een paar mijl verderop.

Nelly Rose zien we nog net liggen achter alle lobsterboten.

Hier is vanavond het optreden.

Dauwdruppeltjes op het spinnenweb op het kerkhof.

Tja… Het is niet een van de meest voorkomende namen hier. Dat zijn Mills, Gott, Simpton en Barbour. Het oudste graf dateert uit 1870.

Geen Everest.

Het kerkje zit vol en er moeten stoelen bijgezet worden. Adrien Reju speelt en zingt 2 uur lang en we zitten volop te genieten van haar ingetogen optreden. Adrien woont in Woodstock en doet het goed in de ‘music scene’ rond Philadelphia, maar heeft een belangrijk deel van de zomers in haar jeugd doorgebracht op Deer Island. Hanneke zit naast haar tante en oom en haar moeder doet de verkoop van de CD’s in de pauze. Iedereen kent elkaar en het is gezellig.
Ze is bovendien ook goed. Ze speelt goed gitaar en zingt vooral eigengemaakt werk onder andere een mooi nummer over een neefje dat overleden is aan een overdosis (In Too Deep). Dat had ik best willen downloaden van iTunes waar haar oeuvre te koop is. Helaas is de commerciële versie met een begeleidingsgroep niet zo mooi als met haar eigen gitaarspel.

We zijn beland in Stonington. Stonington vindt zichzelf de kreeftenvanghoofdstad van Maine en dus van de wereld. We zijn hier naartoe gegaan op aanraden van Steve, die we op Isle au Haut hadden ontmoet. De overgrootvader was al een kreeftenvisser in de 19e eeuw. Hij zeilde toen met een Friendship Sloop van kreeftenkooi naar kooi. Hij had in die tijd 50 kooien.
Tegenwoordig zijn er 5.900 kreeftenvissers met een vergunning. Die mogen maximaal 800 kooien uitzetten. In 2012 brachten ze 126 miljoen pond kreeft aan land met een omzet voor de vissers van $338 miljoen (bron: Maine Lobster Council). Dat is een explosieve toename en zelfs een verdubbeling ten opzichte van 2007, toen 62 miljoen pond aan land werd gebracht. In het verleden lag de vangst decennia lang op een niveau van 20 miljoen pond. Deze gigantische toename kan natuurlijk niet zonder gevolgen blijven. In 2007 leverde een pond gemiddeld over het seizoen nog $4,39 op. Momenteel ligt de prijs per pond dik onder de twee dollar.
De stijgende vangsten houden de geleerden al jaren bezig. De oorsprong van de groei van het aanbod is het gevolg van het wegvangen van de enige echte natuurlijke vijand van de kreeft: de kabeljauw. Ooit was Maine een rijke visgrond voor kabeljauw, maar de commerciële visvangst heeft zichzelf hier volledig om zeep geholpen. De kabeljauw komt alleen nog voor op rotsige bodem, waar de sleepnetten niet ingezet konden worden. Een beetje kabeljauw slikt een kreeft van een pond in een keer weg. De ondergang van de kabeljauwvisserij leek een feestje te worden voor de kreeftenvangst, maar ja, minder dan twee dollar per pond lijkt er op te duiden, dat de markt een beetje verzadigd is. Twee keer zoveel werk voor het zelfde geld is niet ideaal.
De angst is natuurlijk, dat dit soort oogsten tot een vernietiging van de kreeftenstand zal leiden. Daar ziet het voorlopig nog niet naar uit, maar ik moet nog 75 bladzijden in het boek. Wij blijven ze voorlopig nog zonder gewetensnood eten. Het is hier in de buurt goedkoper dan een hamburger.

Terwijl wij ons klaarmaken om naar Stonington te vertrekken, komt de Miss Lizzie daar net vandaan. Ze maakt die tocht twee keer in de ochtend en twee keer in de middag. Voor toeristen kost een enkeltje $19, voor bewoners van het eiland de helft. Om bouwmaterialen of bijvoorbeeld een auto naar het eiland te brengen moet je speciaal transport regelen. Dat kost voor een auto $350. Dat verklaart waarom ze met die prachtige old timers blijven rijden.

Dit soort eilandjes met een dennenbos erop kom je overal tegen. Maine heeft een belangrijke hout- en papierindustrie, maar dit soort kleine eilandjes zijn waarschijnlijk commercieel niet interessant.

Lobsterboot aan het werk.

We moeten weer slalommen om alle kreeftenboeien. Dat brengt ons heel dicht bij de betonning.

Het is maar een uurtje varen naar Stonington.

We helpen deze visserman, die door een collega is binnengesleept bij het aanleggen. Hij heeft iets in zijn schroef. Met enig leedvermaak stellen we vast, dat ook de mannen zelf niet immuun zijn voor de kreeftenkooi.

Oorspronkelijk was de kreeftenvangst in Stonington maar bijzaak. Rond 1900 was vooral de granietgroeve de reden dat mensen zich hier vestigden. Dit beeld herinnert aan die tijd. Het was hard werk in de steengroeve en de mannen verdienden daarvoor een dollar per dag. Daarvan waren ze meteen al een dubbeltje kwijt aan de veerpont die hen op en neer bracht naar het eiland, waar de groeve nog steeds bestaat. Het volgende dubbeltje ging ongetwijfeld op aan een pint bier bij de kroeg naast de veerstoep.
De lijst van bouwwerken in de States waar graniet uit Stonington in is verwerkt is indrukwekkend.

Het Granite Museum met een werkend model laat zien hoe het er vroeger aan toe ging in de granietgroeve.

De toonbank van het winkeltje heeft zo’n granieten vlak. We scoren hier eindelijk de werkhandschoenen, waar we al meer dan een jaar naar op zoek zijn. Ze kosten $5 per paar en dat steekt gunstig af bij de prijzen die de watersportwinkel voor dat soort dingen vraagt. Als het goed genoeg is voor de kreeftenvisser, dan denken wij, dat ze bij ons ook wel een tijdje mee zullen kunnen.

Stonington is nog gewoon een werkende stad, waar de toerist welkom is in plaats van andersom. Het heeft een levendige eigen gemeenschap, die trots is op hun woonomgeving en daar graag over vertellen.

Leuk zo tussen al dat groen.

Vroeger het postkantoor.

Zomergevoel ondanks dat het hier s’avonds flink koud kan zijn. Het water is hier echt koud (15 graden) en dat merken we ‘s avonds op de boot.

Gevel met bloemen van dure tent met foute arrogantie, zodat het bandje een uur later nog voor een leeg terras zit te spelen.

De houtbouw heeft iets bijzonders, iets warms. De bouwstijl, die ze ook hier nog steeds Victoriaans noemen, straalt iets goed uit.

We drinken een kopje koffie in ‘Inn on the Harbor’ en hebben eindelijk weer internet.

De kraaien van de zee zijn hier net zo brutaal en luidruchtige als overal elders.

We gaan aan het raam zitten. Er is voor het eerst sinds lange tijd geen airco.

Dit mooie oude gebouw is natuurlijk nu wel een giftshop geworden.

Ze verkopen van kreeftenkooien gemaakte schommelstoelen.

We gaan de boodschapjes aan boord brengen en komen staks weer terug.

Allereerst een correctie. Gisteren schreven we, dat er maar 144 lobsterboten zouden varen in Maine. Dat getal is veel te laag. We zoeken verder naar het juiste aantal. Pim leest momenteel een boek over kreeften en de vangst. Dat neemt in ieder geval voorlopig de angst weg, dat er niet over de gevolgen van de vangst wordt nagedacht. Er is strijd tussen de politiek/overheid en de vissers en een verdeelde opinie bij de wetenschappers, maar er wordt serieus naar gekeken. Wordt vervolgd.

Er zijn op Isle au Haut ongeveer 5 lobsterboten. Die boten worden bemand door een kapitein en een ‘sternman’.

Het kerkje

Nog een A-Ford, die serieus gebruikt wordt. Deze is van de B&B in het oude huis van de vuurtorenwachter. De vuurtoren is nu geautomatiseerd.

Het benzinestation bij de winkel. Het jonge stel dat dit runt heeft twee kinderen op de school.

Overal kleine stroompjes.

Mini postkantoortje is genoeg.

De mevrouw van de souvenir winkel, dat is een wat overdreven benaming voor de keet waar zij werkt en verkoopt, houdt een gastenboek bij. Voor iedere gast die in dat boek schrijft plakt zij een rode stip op de kaart die buiten hangt. Wij worden de eerste stip in Nederland.

Walviswervels.

De winkel van Sinkel. De winkel heeft een redelijke sortering en wordt dagelijks bevoorraad.

Poging tot tuin. We zagen dit te laat om te vragen waarom de tuin zo beschermd moet worden.

De school voor de 4 kinderen.

Terug op de boardwalk maar beneden.

Oh, wat liggen we hier mooi!

Uitzicht.

Chipmunk.

Steve en Rosie poseren nog even. Ze drukken ons op het hart om vooral toch ook naar Stonington te gaan. We hebben gelukkig naar hun advies geluisterd.

Toen we hier aankwamen lagen hier nog 4 andere schepen, maar die zijn in de vroege ochtend allemaal vertrokken. We liggen nu helemaal alleen op deze mooie lokatie. De ferry van en naar Deer Island, de Miss Lizzy, komt ‘s morgens en ‘s middags twee keer langs. Verder een enkele lobster boot, maar dat is het dan ook.

Het is maar een klein stukje naar de steiger en dus roeien we naar de kant. Aan de achterkant van de steiger voor de ferry is een dinghy dock.
De Dodge Dart is van Rosie, de vrouw van Steve. De Chevrolet pick up is van een arts, die hier een huis heeft, dat al sinds de vijftiger jaren familie bezit is. Ze hebben in die tijd ook een A-Ford naar het eiland gebracht. Die komen we later nog tegen. De arts is inmiddels 100 jaar oud.

Dit huis met 11 slaapkamers was vroeger een club, vergelijkbaar met de Fishing Club op Block Island, maar is nu al weer jaren in privé handen. Het wordt ook verhuurd. Het ligt op het mooiste plekje van Point Look Out, de ‘summer community’ op het eiland.

We lopen over de boardwalk naar boven.

Het ruikt hier heerlijk naar de naaldbomen.

Hier is waarschijnlijk blikseminslag geweest.

Streetart.

De Plymouth van Steve, de man van Rosie. Samen zijn zij de care takers van de association, waarin de eigenaren van de huizen van Point Look Out zijn verenigd.

Dit is de eerder genoemde A-Ford van de Dokter. De auto is hier in de vijftiger jaren naartoe gebracht en er nooit meer van af geweest. Hij wordt iedere zomer intensief gebruikt.

Mechanisch zorgt Steve voor de auto. Hij is een liefhebber en heeft zelf op Deer Island, waar hij in de winter woont, een tiental oldtimers.

De familie zorgt zelf voor de carrosserie. Alles zit met Duct-tape en kippengaas aan elkaar.

Hier woont een van de 144 lobstermannen, die in Maine actief zijn. Ze mogen allemaal maximaal 800 kreeftenkooien uitzetten. Dat betekent dat er minstens 100.000 kooien in het water liggen, die allemaal eens in de 4-5 dagen worden opgehaald. Momenteel klagen ze steen en been, omdat de kreeft maar $1,50-$2,00 per pond opbrengt.

Auto in het struweel. We probeerden bij de winkel het verhaal achter deze parkeerplaats te achterhalen, maar ze wilden dat liever aan onze verbeelding overlaten.

Allemaal propellers als kunst bij de krachtcentrale van het eiland.

Wat een mooi huis!

Jammer dat je er niets meer aan hebt als je er eenmaal ligt, maar het is een goede locatie voor een begraafplaats.

Wat een plaatje!

Het was weer een les in oorzaak en gevolg. Een paar dagen geleden verzaakte de buitenboordmoter, omdat de carburateur vervuild was. Dat heeft een oorzaak, maar daar hebben we niets aan gedaan. Ergo, een paar dagen later was het weer zover.

De motor hangt in de waterbak. Dit keer heeft Pim er met zijn neus bovenop gestaan, voor het geval we het zelf ook een keer zouden moeten doen. Het is een dusdanig gefriemel, dat hij hoopt, dat dit nooit nodig zal zijn.

Dit keer maken we (zie de handen in de zakken) het hele brandstof systeem schoon. We vinden inderdaad zwarte puntjes in de tank. We gooien de gehele inhoud weg en tanken opnieuw. Verder monteren we een voorfilter in de brandstof slang. Dat is een standaard onderdeel, dat in de winkel in hoeveelheden in het rek hangt. We zijn niet de eersten en niet de enigen, die van dit euvel last hebben gehad.

Nelly Rose is een voortreffelijk gebouwd schip, maar hier heeft de werf een steekje laten vallen. Hanneke is door de vloer gezakt. Pim had al lang gemerkt, dat het luik in de vloer op het drukste punt van de boot, bij de deur van de douche en de doorgang naar de slaapkamer, weer een beetje begon mee te veren. Weer, want hij had het al een keer moeten repareren. Hij had zich er toen al aan geërgerd, dat de latjes, waar het luik op rust, verlijmd waren tegen de gelakte onderkant van de vlonders. In plaats van even de vernis te verwijderen door een schuurpapier over het te verlijmen oppervlak te halen, was de houtlijm op de lak aangebracht. Dat werkt niet. Ook niet als je het probeert te repareren.
Pim stapte al weken over het probleem heen, in de wetenschap dat hij er toch iets aan zou moeten gaan doen, zodat uiteindelijk Hanneke door de vloer is gezakt. Dit keer repareert Pim het zo vakkundig mogelijk, maar hij heeft geen lijmklemmen bij zich. Hij hoopt, dat de druk, door de extra schroefjes waarmee de latjes worden vastgezet, voldoende zal blijken.

Het vloerdeel waar het luik in zit is verwijderd.

We glijden langzaam langs de vuurtoren van Rockland de mist in.

Er komt ook een schoener naar buiten achter de vuurtoren. Deze klassiekers hebben geen motoren en zeilen dus ook bij deze 3-4 knoop wind.

Het is een hoog springtij en dat verklaard, waarom er overal heel veel rotzooi in het water drijft. De vloedlijn langs de eindeloos lange kuststrook van Maine is helemaal schoon gespoeld. Het is dan ook oppassen geblazen, er liggen hele bomen in het water.

Deze houten Schoener is in de mist op de radar slecht zichtbaar en heeft geen AIS.

Als we bij Crabtree Point komen, het begin van de doorgang tussen Vinalhaven Island en New Haven Island, trekt de mist gelukkig op, zodat we niet verstoken blijven van het prachtige zicht op New Haven.

Hier wonen en werken mensen. Voor hen is dit uitzicht en deze rust dagelijkse kost. Het leven van de Lobstermen is zwaar, maar het is de kern van een hele lokale economie, aangevuld met wat toerisme. We hadden ook hier wel weer willen stoppen, maar we houden hardnekkig vast aan ons reeds een keer bijgestelde doel. We gaan door naar Isle la Haut.

Er worden in Maine prachtige schepen gebouwd, met mooie lijnen. De lobster boot werd oorspronkelijk van hout gemaakt, maar sinds de 70’er jaren worden de meesten in polyester gebouwd. De lijnen worden gerespecteerd. De schepen glijden goed door het water, kunnen veel zeegang hebben en bieden een groot en stabiel werk oppervlak, met voldoende ruimte om kreeftenkooien op te slaan. Er staan grote sterke motoren in, maar daar moeten we nog meer over te weten komen.

Ook dit soort houten scheepjes wordt hier nog nieuw gebouwd en goed onderhouden. Het vaarseizoen is hier maar heel kort. Niet voor de lobster vissers, die varen van mei tot november, maar voor de liefhebbers. Veel boten gaan pas eind juni het water in en worden er eind september al weer uitgehaald. Dan heb je 9 maanden over om er aan te klussen. Vandaar dat je hier nog veel van dit soort scheepjes ziet zeilen.

De lobsterboten hebben een mooie romp, maar allemaal een te zware motor, zodat ze harder varen dan de eigenlijke rompsnelheid. Ze trekken dan hele grote golven, maar gaan daar heel beschaafd mee om. Als wij in de dinghy zitten, nemen ze duidelijk en ruim gas terug, zodat we geen last van hun golven hebben. Ook hier bij de moorings is een ‘no wake’ zone en gaan ze allemaal zachter varen.

Deze Kayak vaart dicht bij de vuurtoren op een mistige dag. Dat is niet zonder risico, want als de mist weer dicht trekt, verlies je iedere zin van oriëntatie. Gisteren was er paniek. De kustwacht deed een ‘pan pan’ noodoproep, omdat er twee jongens van 13 en 15 vermist waren in de mist. Ze werden gelukkig binnen een uur gevonden en gered van een hachelijke ervaring.

Mooi huis met boothuisje.

Meeuwen, keurig in het gelid.

De kaarten in dit gebied zijn redelijk betrouwbaar. Je mag er van uitgaan dat dit soort rotsen, die bij laag water boven water uitsteken, er op staan. Zolang je in de normale vaarroutes blijft, zullen ook de rotsen,die bedekt blijven, er wel op staan. Daarbuiten is het echt oppassen geblazen.

Na de eilanden keert de mist weer terug.

We ruiken Isle au Haut, voordat we het kunnen zien. Eenmaal in de baai blijven er alleen wat flarden mist over.

Het is hoog water. Op het hoogste punt hebben we 9 meter water onder kiel en kunnen we een verval van 4.30 meter verwachten. Dan blijft er voor ons voldoende over om te vermijden, dat we – zoals wij dat noemen – een pjottertje zouden doen. Deze opmerking is voor de intimi.
A propos onze lezers. We kregen een gezellige reactie van Sonja, die op ons gastenboek schreef, dat ze na de verhalen van de Elena nu gezellig met ons meereist. Er zijn best veel mensen die ons blog volgen; veel meer dan alleen vrienden, familie en bekenden. Het is best leuk om zoiets te horen. dank dus Sonja!

Zonsondergang op een prachtplek.

Even een update zonder foto’s. We hebben het laatste blog uit Rockland nog
niet kunnen uploaden, maar zijn daar inmiddels wel vertrokken. We hebben een
tussenstop gemaakt op Isle au Haut. Je wilt niet weten hoe de Amerikanen dat
uitspreken, maar het klinkt als Ajlaho. Dat zou ook leuk geweest zijn, maar
het duurt nu toch even, voordat je het op de kaart teruggevonden hebt. Het
was niet het oorspronkelijke plan, maar we vinden het er niet minder mooi
om. Wat een verstilde schoonheid. Al op een paar mijl voor de kust kun je de
geur van de pijnbomen ruiken. Je weet dan, dat er iets moois komt, ook al
kun je dat op dat moment nog niet zien vanwege de mist. En het was gisteren
mistig.
We waren om 7 uur begonnen om ons klaar te maken voor de tocht naar Mount
Desert Island. De hoezen van de zeilen, de motor aan de reling en de dinghy
aan dek en een generale check of alles er nog is wat er moet zijn, vast zit
wat vast moet zitten en meer van dat soort zaken. Dan nog een ontbijt en we
gaan toch niet weg. Het zit ineens potdicht met mist. We kunnen de
Nederlandse Albatros en de Belgische Like Dolphins, die op minder dan
honderd meter van ons liggen, nog maar net ontwaren. We zouden vandaag 40 of
50 mijl moeten varen. Vijftig mijl als we ‘buitenom’, over zee, zouden gaan
en veertig als we kruip door sluip door tussen de eilandjes door zouden
gaan. Dat laatste zien we helemaal niet zitten met dit zicht, maar we vinden
het jammer om al het moois te missen. We besluiten om het aan te kijken en
uiterlijk om 10 uur een beslissing te nemen. Het is iets beter, maar nog
steeds niet best om 10 uur, maar dan komt de Albatros langszij en zegt, dat
zij gaan tanken. Als het zo blijft als het op dat moment is, gaan zij
verder, maar slechts tot halverwege, tot Isle au Haut. Daar hadden wij nog
niet aan gedacht, maar dat is natuurlijk een goed alternatief. We besluiten
hun voorbeeld te volgen.
We gaan anker op en varen de haven van Rockland uit. Daar komen nog een paar
mooie foto’s van, met een visserman die omzwermd door meeuwen langs de
vuurtoren vaart en een schoener die naar buiten zeilt. Dat was dan ook al
snel het laatste wat wij nog zagen, want het klapte volledig dicht. De radar
moest aan, Hanneke speelde op de scheepstoeter en hield een waakzaam oog op
de krankzinnige hoeveelheden vissersboeitjes. Pim slalomde op haar
aanwijzingen daar doorheen terwijl hij wijs probeerde te worden uit de
stipjes op de radar. Een vissersbootje geeft nauwelijks een echo en zo’n
grote houten schoener al evenmin. Er is nauwelijks wind, maar toch zeilen
die schoeners door de mist. Ook daar komen foto’s van. Zo dicht kwamen we
bij elkaar.
Net voordat we tussen Vinal Haven Island en North Haven Island doorvaren
breekt het volledig open en gelukkig maar. Niet vanwege de scheepvaart, dat
ging eigenlijk allemaal redelijk goed zo. Het verbaast ons wel, dat
bijvoorbeeld die schoeners geen AIS hebben, maar dat terzijde. Met de
moderne techniek van de GPS en de radar als aanvulling op de sinds jaar en
dag beproefde hulpmiddelen zoals een waakzaam oog en oor samen met de
scheepstoeter kwamen we goed vooruit. Het was wel inspannend, maar we waren
vooral blij, dat het openbrak, omdat we het zicht op die passage nooit
hadden willen missen. Zoals het plaatsje North Haven daar aan die doorgang
ligt is meer dan een plaatje waard. Die plaatjes komen dan ook nog.
Het bleef een tijdje helder, maar uiteindelijk kwam de mist toch weer terug,
zodat we Isle au Haut eerder roken dan zagen. Een aparte gewaarwording. We
vinden het hier zo mooi, dat we hier een dagje blijven liggen. We hebben nog
steeds geen haast. We hoeven pas op 10 augustus weer terug te zijn in
Rockland.

Nog even nagenieten van onze dag in het Owl’s Head Transporation Museum (www.ohtm.org).

Alleen als je er zo voor staat, kun je zien, dat er geen ster- of rotatie motor meer in zit, maar een 4 cilinder boxer motor. Als hij langs komt vliegen hoor je het verschil wel heel duidelijk.

Dit is de passagiers ‘accommodatie’ in de oude Fokker.

Up close and personal met dit mooie stuk historie. Ook hier viel de belangstelling zwaar tegen. Andere jaren zouden zich hier honderden, zo niet duizenden, mensen zich om de vliegtuigen verdrongen hebben.

De fameuze driedekker waarmee baron von Richthofen in de eerste Wereldoorlog furore maakte. Er bestaan geen originele exemplaren meer, maar dit is, op de motor na, wel een getrouwe kopie. De Fokker had net als de Sopwith oorspronkelijk een rotatie motor, maar deze heeft een stermotor. Alleen de echte purist kan daar wat op aan te merken hebben. De piloot van de Sopwith was er wel jaloers op, want de stermotor is veel betrouwbaarder.

De goggles van de piloot op de vleugel van de Sopwith Camel. Op de achtergrond een postvliegtuig uit het interbellum. Zo’n vliegtuig was al behoorlijk snel.

Deze mevrouw personifieerde Blanche Scott, de eerste vrouw die in 1910 per ongeluk een stuk solo vloog, tijdens het taxiën met de Curtiss flyer waarin ze lessen kreeg. De eerste officiële vlucht door een vrouw kwam 14 dagen later door Bessica Raiche in een Curtiss Flyer, die ze samen met haar man had gebouwd.

Een soort van Herbie, maar dan net even anders, op weg naar de tandarts.

Een grootvader prepareerde dit apparaat, zodat zijn kleinzoon er een paar rondjes mee kon rijden. Er stond een serieuze 4 cylinder Offenhauser in, die de juiste hoeveelheid lawaai maakte.

De oudste snowmobiel op basis van een Ford A.

Deze Ford werd gebruikt voor de inspectie van spoorrails.

De Bleriot XI waarmee de eerste vlucht over het Kanaal werd gemaakt. Eigenlijk een van de eerste betrouwbare vliegmachines waarmee je een afstand kon overbruggen.

Een BMW met een heus paardenzadel.

Deze merkwaardige hybride auto/motor was onderdeel van de zoektocht naar de definitieve uitvoering van de automobiel. Let vooral op de toch wel heel bijzondere koeling. Het was echt een tweewieler, maar als je langzaam ging, dan kwamen de stabilisatie wieltjes naar buiten. Er is ruimte voor twee passagiers, gescheiden door een opklapbare armsteun. De eerste keer dat zoiets werd toegepast.

Bus met opstapje

De versieringen van deze brandweerauto zijn ongelooflijk gedetailleerd en mooi gemaakt. Echt nog het resultaat van een hele andere visie op de produktie.

Uitvinding en ontwikkeling van het WIEL

Een kopie van de eerste Wright Flyer. In het museum is de lengte van die eerste vlucht gemarkeerd. Dat daar uiteindelijk zoveel waarde aan gehecht werd is ongeloofelijk.

Lange 2 CV station. Sweet memories….

Het museum beschikt over een mooie collectie MG’s, zowel de sportwagens als de saloons.

Kreeftrood!

Oude stess.