26 febr. in Shelter Bay Marina

image Vannacht heeft Hanneke weer aan boord geslapen en de volgende ochtend maken we een wandeling naar het bos achter de jachthaven. image Er is een oud fort uit de vorige eeuw. Aan het einde linksboven staat een boom, waar een heleboel apen in slapen en wonen. image Er was kennelijk ook behoefte om mensen op te sluiten.
image
Deze spin is bijna zo groot als mijn hand! image Heel goed kijken, dan zie je wat donkere vlekken in de boom. Dat zijn dus de apen! image Er hangen wat vogelnestjes-zakjes in de palmboom.
image Shelter Bay Marina vanaf het balkon van de Captain’s Lounge. Het is een ruimte, waar je rustig kunt internetten met een grote boekenruilkast, TV en lekkere hangstoelen.
image De problemen met de ankerlier zijn nog niet verholpen helaas.
image Uiteindelijk blijkt de motor kapot te zijn. We zullen door het kanaal gaan met een kapotte lier en Pim moet dan met de hand de ketting naar boven trekken….Als we dan in Panama City zijn, gaan we daar een oplossing zoeken. image Gelukkig is er s’avonds wat afleiding. Iemand heeft een Potluck georganiseerd. Dat betekent dat iedereen iets te eten maakt of kookt en dat alles dan door iedereen wordt gedeeld. Altijd goed voor een gezellige avond, waarin je medecruisers ontmoet en plannen uitwisselt. We ontmoeten de Nederlandse bemanning van de Unwind, die op het rif hebben gezeten in Porvenir en hier nu op de kant staan om grote reparaties aan roeren en schroeven uit te voeren. Overigens heerlijk gegeten met brownies als toetje. image De volgende dag komt Greg aan boord om te helpen met de laad problemen van de accu’s en de nieuwe controlbox van het dashboard in te bouwen.
image Het is dus weer chaos aan boord. image Greg, gebogen over de Accu’s.

Comments { 0 }

San Blas 5. Nargàna

image
We zien de 2 eilanden, die door een brug met elkaar verbonden zijn. Nargàna en Akwansundup zijn de meest ontwikkelde eilanden van de hele San Blas archipel. De bergen op de achtergrond zijn het vasteland van de provincie Kuna Yala van Panama. Niemand woont daar, want het stikt van de muggen, die aan het eind van de middag beginnen te steken. De boeren paddelen naar hun akkertjes en zijn om 13.00 uur weer terug. De mensen krijgen op die manier geen malaria of gele koorts of andere ellendige ziektes en worden ook regelmatig zeer oud. image Ook hier is het weer goed oppassen geblazen om zonder schade langs de ondieptes te varen. image
We liggen tussen de 2 eilanden voor anker.
image We zien veel Ulu’s naar de rivier de Diablo gaan en horen later dat ze daar zoet water gaan halen met jerrycans. Er was hier een pijp, die zoet water vanaf het vasteland bracht, maar een of andere cruiser heeft kennelijk zijn anker er bovenop gedropt en nu is de pijp kapot. Dit heeft natuurlijk enorme gevolgen voor de mensen hier.
image Er ligt een Colombiaanse boot, die voorraden komt lossen.
image Als we over de brug lopen, kun je goed alle over het wateruitstekende WC’s zien. image Er staan bijzondere lantarenpalen op het centrale plein. Op de achtergrond een restaurant, waar we later even lunchen. Uitgedroogde kip, maar de frietjes waren heerlijk.
image Muurschildering.
image Voor het merendeel zijn er nog palmbladerenhutten, maar er staan ook een paar stenen huizen tussen. image Men heeft televisie en hier ook een golfplatendak.
image Was machines zijn er niet. Alles gebeurt op de hand.
image Dit is weer een mooi hoekje, maar verder is het een beetje armzalig allemaal.
image Vuilnis is een probleem. image Dit huis is net nieuw gebouwd kennelijk. Ineens wordt daardoor de kloof tussen arm en rijk zichtbaar.
image De stoelen in het restaurant zijn kleurrijk.
image De winkel heeft ook wat beperkte verse groente en vlees in een niet goed afgesloten diepvrieskist. We gaan voor de kip.
image In deze winkel kun je s’ochtends en aan het eind van de middag brood kopen. Heerlijk brood!
image De plattegrond van Kuna Yala. Wij zijn nu waar de vlag van Kuna Yala in het water zit.

Comments { 0 }

Foto’s San Blas 4 (West Lemons)

image
We gaan naar de Aussie-party op de West Lemon Cays. Het is een cruisers feestje, waar iedereen welkom is, die in de buurt is. Wij zijn er een paar dagen eerder al en zien iedereen door het rif naar binnen varen en een goed ankerplekje zoeken. Uiteindelijk liggen er zo’n 60 boten verzameld.
image
Dit is een van de organiserende Aussies: Southern Comfort met Rob en Lauren Dehaan. Hij begroet ons met:”goedemiddag!”
Dit dankzij zijn Nederlandse achtergrond. Op zijn vijfde is ie naar Australië geemigreerd met zijn ouders. Ze varen nu al 6 jaar rond in de San Blas en krijgen er geen genoeg van.
image
Deze man/vrouw noemt zichzelf de “Master Mola Maker” en we moeten toegeven, dat het de mooiste Mola’s zijn, die we tot nu toe hebben gezien. We zwichten voor eentje met een van onze favoriete vogels erop : de pelikaan. Als we thuis zijn komt ie als kussentje op de bank te liggen.
image Het feestje begint al om 15.00 uur en er komen steeds meer dinghies naar het eiland.
image Deze mevrouw wil graag nog wat armbanden verkopen. image
Sommigen toeren hier dus al jaren rond en geven graag hun info door over welke eilanden van de 365 je echt niet moet missen.
image De Kuna vrouwen kijken vol verwondering naar die rare westerse vrouwen met schaarse kledij aan. image Ondertussen hangt de was lekker te drogen aan een stok onder de dakrand.
image Verschillende boten zijn gepavoiseerd en het ziet er vrolijk uit op de drukke ankerplaats.
image Voor de jongeren hangt er een volleybalnet.
image
Hij heeft ook tijdelijk speciaal voor deze dag een winkeltje met fruit en groente geregeld.
image
Dit is de ietwat vochtige boekenruilkast. Hanneke vind er een cruising guide voor de eilanden van de Pacific uit 1984. Ondertussen komt er Aussiemuziek uit de speakers: Waltzing Mathilda, Downunder etc.
image Alle culturen door elkaar hebben een gezellige dag. image Tja, hij wil ook nog even een octopus verkopen, maar dat hebben we maar overgeslagen. image 2 Dagen na de aussieparty varen we door het gat in het rif weer naar buiten richting Nargàna.
image Het is niet ongevaarlijk varen hier, je moet erg goed letten op ondieptes. Hanneke staat voorop om dat in de gaten te houden. image Verderop ligt een schip dat hier vorige week op het rif is terechtgekomen. Ze hebben nog geprobeerd om het met wat motorbootjes eraf te trekken, maar inmiddels is het opgegeven. Je hebt daar echt zwaarder materieel voor nodig en dat is hier gewoon niet. De boot is inmiddels volledig gestript. Alles wat maar enigzins bruikbaar is, wordt eraf gesloopt voor hergebruik. Er zijn in de afgelopen 2 maanden al 10 boten zo op het rif terechtgekomen.

Comments { 0 }

Tiadup, San Blas 3

We gaan eens een kijkje nemen op het eiland achter ons: Tiadup genaamd. We worden door kleine meisjes verwelkomd, als we met de dinghy aan komen varen.
image
De dametjes nemen ons ons mee voor een wandeling over hun eiland. image“Before they pass away” Dit is een van die bijzondere culturen, die geen lang leven meer beschoren zullen zijn helaas. Oma kan niet meer goed zien, maar op het gevoel kan ze nog wel kralen rijgen, die de vrouwen om hun kuiten dragen.
image De traditionele keuken is keurig opgeruimd. Ze hangen gewoon alles aan touwtjes op. imageEr is een bron met zoet water, waar het zout is uitgefilterd door de aarde en het koraal. Je kunt het wel gebruiken om, zoals hier je kleren mee te wassen of jezelf, maar je kunt het niet drinken.
image Deze stapel kokosnoten ( vroeger betaalmiddel) ligt klaar voor de Colombiaanse opkopers. ($ 0,45 per stuk) image Ze wonen misschien primitief in onze ogen, maar helemaal bestand tegen het klimaat hier met zijn, zo nu en dan felle regenbuien.
imageEén van de meisjes is een albino. Het is een gevolg van het feit, dat Kuna indianen niet met andere mensen mogen trouwen en tja, dan krijg je inteelt… Tania heeft dus een zonnebril op en een hoofdbandje om, ter bescherming tegen de zon. Gelukkig is er veel schaduw van de palmbomen.
image Ze wil wel graag op de foto en gaat dan ook echt meteen in de houding staan. Waar halen die meisjes dat toch vandaan? image Geen slechte plek om te wonen toch?
image Lekker groen allemaal.
image We kopen nog wat sinasappels van de vrouwen,(De mannen zijn aan het vissen)en gaan dan weer naar Klontje, die we zolang aan een omgevallen palmboom hadden vastgebonden. Wij hebben geen harde bodem onder onze dinghy en moeten dus heel voorzichtig zijn. We kunnen hem niet zomaar de kant optrekken, want dan zou de onderkant beschadigen en tja, het is natuurlijk wel onze “auto”.
image We hebben ze geprobeerd, maar ze zien er uit als mandarijnen, smaken als citroenen en stikken van de pitten. Wel prima om citroenlimonade van te maken. image Later komt één van de vissers een visje brengen als ruil voor het vullen van zijn waterjerrycan. image Edwino’s vrouw komt haar zelfgemaakte Mola brengen, waar we heel blij mee zijn. Ze wil niet dat haar baby aan de zon wordt blootgesteld.

Comments { 0 }

Foto’s San Blas 2

image
De vrienden van Edwino, die samen met hem en zijn gezin dit onbewoonde eiland gaan cultiveren. Ze willen graag op de foto.
image De keuken. image Hier kun je goed zien, hoe klein de mensen zijn. Alleen de Pygmeeën zijn kleiner op deze wereld.Edwino wijst op een gereedschapssetje, dat hij even van Pim had geleend om zijn buitenboordmotor te repareren. image Voorlopig doen zeilen dienst als dak, later gaan ze een mooi dak van palmbladeren maken. Dat moet allemaal af zijn, voordat het regen en onweerseizoen hier begint. image Ze eten hun zelfgebakken vis en hebben al een paar bananenbomen. image De vis wordt hier gerookt en is vast wel heel lekker.
image Op het strand ligt deze walvis-schedel. image Als brandstof om te koken gebruiken ze oude palmbomen, die er vanbinnen oranje uitzien. image Er groeien al wat bananen.image Hij heeft wel een mooi eiland uitgekozen om te gaan wonen. image Er hangen 3 hangmatten en daaronder liggen nog wat zakken waar de kinderen op slapen. De hangmatten dienen tevens als meubilair. Hier is de vrouw onze mola aan het maken onder toezicht van een aantal van haar 5 kinderen. image Later gaan we nog even een biertje halen op de boot van Katia en Andreas, die we nog uit Santa Marta kennen. Ze hadden een droom en hebben een boot gekocht en zijn na 2 uur zeilles gewoon vertrokken! Inmiddels zijn ze goed op de hoogte van het reilen en zeilen en gelukkig is hij redelijk technisch, zodat ie problemen kan oplossen. Ze gaan er 3 jaar tussenuit voor ze weer aan het werk moeten. image We hebben dezelfde soort dinghies, maar het achterhekwerk van de Saphira hangt wel veel voller met spullen dan bij ons aan boord. image Voor ons blijft Nelly Rose de mooiste!

Comments { 0 }

Bijzondere gebeurtenis!

Op 12 febr. krijgen we een allang verwacht telefoontje dat Harm en Floor hun tweede zoon Hugo hebben gekregen.
image
We zijn natuurlijk over de Moon! Alles is goed verlopen en aangezien wij op dat moment nog in Porto Bello lagen en geen internet, zijn we snel doorgevaren naar Shelter Bay Marina in Colon. Daar hebben we via facetime onze nieuwe vierde kleinzoon kunnen bewonderen!
Op de 17e is Hanneke onverwacht naar Nederland gevlogen om een klein weekje na te kramen in Breda. Pim blijft achter om allerlei zaken te regelen voor onze doorgang door het Kanaal.
We maken van de gelegenheid gebruik om verschillende dingen te bestellen in Nederland, zodat Hanneke dat weer mee terug kan nemen.

Leonie haalt me op op Schiphol en we scheuren naar Breda om Hugo te bewonderen.
image
Een heel gaaf mooi kereltje, waar zijn grote broer Michiel ook heel blij mee is.image Pim gaat ondertussen in Panama mee met een andere boot als linehandler om alvast te kijken hoe het allemaal in zijn werk gaat.image

Wat een enorm bijzonder moment! Daarna rijden we door naar Denekamp om de andere kleinzonen nog even te zien. Ze vertrekken vrijdag naar Oostenrijk. image
Mees en Pieter met OmaBoot. De volgende dag weer naar de baby om het van de kraamhulp over te kunnen nemen.
image
Floor en Hugo.
image De hele familie samen. Wat heerlijk om hierbij te kunnen zijn! Ik ben een bofkont.

Comments { 0 }

Foto’s San Blas, 1

image
Met dit bootje kwamen ze het geld ophalen voor de Congreso van de San Blas Islands. Voor $ 60 mag je hier een jaar rondtoeren.
image Leuk om naar toe te snorkelen, een kleine barracuda en een zwemmende grote rog gezien. Toen we later weer aan boord zaten, kwam er een boomstam voorbij, die een heuse krokodil bleek te zijn. Daarna was de lol van het snorkelen er wel af. We durfden nog net onze ochtendzwemrondjes om de boot te doen, maar verder niet meer. image We liggen heerlijk beschermd tegen de wind door dit eiland (Banedup).
image
Het chroom is weer gepoetst en s’avonds lezen we buiten in de kuip met behulp van een zonnecellamp. image Dit mannetje moet de boot vast houden. image Terwijl zijn moeder in traditionele Kuna-klederdracht ons Mola’s (borduurwerk)tracht te verkopen. image Dit is het voornaamste vervoermiddel in de San Blas: uitgeholde boomstam, Ulu genaamd. De man heeft zijn kokosnoten opgehaald van het eiland waar hij de rechten op heeft. Vroeger dienden ze als betaalmiddel. Nu krijgen ze er 0,45 dollarcent voor van de Colombiaanse opkopers.
image Dit is Edwino met zijn zoon. We hebben bij zijn vrouw zo’n Mola besteld en nu wil hij graag zijn telefoon bij ons opladen en of we nog een jerrycan met water voor hem hebben. image Dit is hem geworden! Daar gaan we dus een kussensloopje van maken. image De coastguard van de San Blas komt de papieren controleren. image We trekken de stoute (zwemschoenen) aan voor ons bezoek aan het eiland van Edwino. image We gaan op bezoek bij Edwino en zijn familie. Hij is een maand geleden hier aangekomen om een nieuw eiland bewoonbaar te maken. Het zijne was overbevolkt. image Keukenkastjes zijn hier niet.

Comments { 0 }

Shelter Bay Marina in Panama

We zijn aangekomen in de jachthaven in Panama vanwaaruit we de voorbereidingen zullen doen om straks door het Kanaal te kunnen gaan. Onderweg naar één baai hiervoor (Porto Bello), bleek één zonnepaneel geen stroom meer te leveren aan de accu en later bleek dat ook de motor, die we aanhadden vanwege veel te weinig wind, ook geen stroom leverde. We hebben alles wat energie vreet uitgezet tot en met de ijskast aan toe. Die was toch aan een grote beurt toe en we hadden niet veel meer erin staan na 4 weken in de San Blas te hebben rondgetoerd.
S’avonds romantisch met de zonnecellampjes van Ikea een boekje gelezen. De ankerlier heeft ook zo zijn kuren en de volgende ochtend heeft Pim met mankracht de haak naar boven gehaald.
Nu liggen we hier gewoon aan een kabel en kan de ijskast weer aan. Inmiddels is er heen en weer gemailed met Nederland en zijn er nieuwe dingen besteld. Nelly Rose is door de meter opgemeten, ze willen precies weten hoe lang, breed enz. ze is voor straks in het kanaal. Hij loopt samen met Pim met een rolmaat op het dek om heel precies te kunnen zijn.
We gaan de stad in om ons te melden bij de Port Captain voor een Cruising Permit en zitten daar ongeveer 4 uur te wachten tot ze het geregeld hebben en de 12 formulieren en hun kopieën van stempels en handtekeningen voorzien. We moeten wel $12 overtime betalen omdat ze eigenlijk om 15.30 al dicht gaan. Wij waren er al om 2 uur, maar dat hielp niks.
In de stad Colon is het niet veilig om zo maar rond te lopen en er werd Hanneke aangeraden om geen sieraden te dragen. Alleen rondrijden met een vertrouwde taxichauffeur tot de ingang van de supermarkt en daarna direct terug in die taxi.
We zijn over de draaibrug aan het begin van het kanaal gegaan bij de sluizen en zagen de files met enorme tankers die daar met treintjes doorheen worden getrokken. Heel spannend dat wij daar over een poosje ook doorheen zullen gaan met van die drijvende flatgebouwen voor en achter je.
Inmiddels hebben we de dinghy helemaal schoongemaakt en in de was gezet. Die ligt alweer bovenop het dek; godzijdank net voor de bui, die vlak daarna losbarstte.
De hele haven ligt vol met boten, die allemaal de Pacific in zullen gaan, allerlei nationaliteiten zijn vertegenwoordigd.
Iedereen is druk met de voorbereidingen. De wasmachines zitten continu propvol en Happy Hour in de bar is een gezellige samenkomst van mensen die nog linehandlers zoeken of zelf willen zijn. Iedere boot moet 4 man extra meenemen om de lange lijnen, die je moet huren, in de sluizen te regelen. Er wordt aangeraden om zelf ook eerst bij iemand anders linehandler te zijn, voordat je het met je eigen boot doet. Dan heb je tenminste alvast wat ervaring opgedaan.
image
Dit was ons eerste ankerplaats in de San Blas bij Cayo Holandès. Tja, Hollanders kwamen en komen overal.

Comments { 0 }

Punta San Blas

We hebben met pijn in het hart de Robeson eilanden verlaten en liggen nu
voor de Punta San Blas bij een eilandengroepje waarvan Porvenir het bekendst
is, omdat daar het vliegveld is, maar daar is verder niets loos. Je kunt er
wel inklaren. Dat wilden wij graag doen, omdat het er vriendelijke mensen
zouden zijn. Dat bleek ook zo, vandaar dat we er niet echt in de problemen
kwamen. Volgens de Cruising Guide van Eric Bauhaus, een overigens
voortreffelijk boekwerk, zouden we voor $69 een cruising permit voor 90
dagen kunnen kopen. Helaas is dat verouderde informatie. Je kunt alleen nog
maar een cruising permit voor een jaar kopen en die kost $180,- en daar
komen dan nog wat kosten bij, zodat het geheel op $196 uitkomt. Bovendien
moet je een visum kopen voor $100 per persoon. We hadden dus met een kleine
$400 hier moeten staan. Die hadden we allang niet meer. We zijn niet meer
gewend met zoveel cash te reizen. Er zijn immers overal bankautomaten waar
je geld uit de muur kunt trekken? Nou, niet hier en dat schijnt ook elders
in Panama niet zo vanzelfsprekend te zijn.
De mensen baalden wel, maar gaven ons uiteindelijk een 72 uur visum met de
duidelijke opdracht voor vrijdag in Colon de rest van de papierboel in orde
te brengen. Dat past wel bij onze reisplannen. We waren toch al van plan om
morgen naar Portobello te gaan. Donderdag of vrijdag gaan we daarvandaan dan
met de bus naar Colon, zodat we de papierwinkel op orde hebben voordat het
carnaval hier losbarst. Dan gebeurt er kennelijk tot en met woensdag, als
iedereen moet herstellen, helemaal niets meer.
Zoals gezegd vertrokken we met pijn in het hart uit Tupsuit Dummat. We
begonnen er een paar mensen te herkennen en iedereen herkende ons
natuurlijk. We steken immers een hoofd boven de bevolking uit en we waren de
enige boot die nog voor de kant lag. De rest was weer op zoek gegaan naar de
eilanden met stranden. Het is waarschijnlijk een zegen voor de Robeson
Eilanden dat er geen stranden zijn en dat ze diep in de Golfo de San Blas
liggen. Door de ligging is het weer er duidelijk zwaarder bewolkt en
regenachtiger dan de eilanden die verder van de kust en meer naar het oosten
liggen, zoals Coco Banderas en de Holandes Cays. Bij de Robesons wordt nog
veel gepeddeld en gezeild, terwijl bij de andere eilanden de
buitenboordmotor duidelijk aan de winnende hand is. Daarmee groeit ook de
behoefte aan dollars en die zijn bij de toeristen makkelijk te halen.
Als ik de verhalen van Adam en Leonie in ‘Vijftig Tinten Blauw’ er op na
sla, was het in 2010 nog een stuk rustiger dan het nu is. Er is veel aan het
veranderen. Alle eilanden met wat meer mensen hebben inmiddels zon energie,
en het aantal TV’s groeit gestaag. Verder is er een weg gekomen, die Panama
verbindt met de Carti Eilanden, die daardoor een centrale logistieke functie
in de San Blas zijn gaan bekleden. Alle toeristen en goederen worden via die
weg aangevoerd en vele Panamezen die tot voor een paar jaar nog maar
nauwelijks van het bestaan van de eilanden hadden gehoord komen er nu graag
voor een weekend of een vakantie naartoe. De reis over de weg is twee en een
half uur vanaf Panama en gemotoriseerde sloepen brengen de mensen overal
naartoe waar ze maar willen. Dat kunnen tentenkampen zijn met permanente
tenten zoals op Salardup of redelijk serieuze hotels zoals bij Gunboat
Island. Ik weet niet wat meer schade doet aan de cultuur van de Kuna’s, de
zonnecellen of de weg naar het vasteland bij de Carti eilanden. De
ondernemende Kuna zal sneller aan dollars komen dan de traditionele Kuna en
de tweedeling in de maatschappij zal snel groeien. We schreven al over het
contrast tussen Narganá en de Robesons. We schreven dat Narganá er armoedig
uitziet in vergelijking met de eilanden die rijk zijn met hun eigen cultuur.
In Narganá wordt de individuele armoede zichtbaar ten opzichte van de
gemeenschappelijke harmonie op de Robesons. Dat wil niet zeggen, dat wij
daar zouden kunnen en willen leven. Sommige mensen zouden dat wel kunnen,
maar hoewel Hanneke en ik de schoonheid ervan wel degelijk zien, zijn wij
teveel gewend aan onze persoonlijke vrijheid en ons comfort om hier nog te
kunnen passen. Zo moet ook de sociale controle van een ongekende hardheid
zijn. Dat is nauwelijks anders mogelijk op een eiland met 350 inwoners.Toch
hebben ze er wel twee kerken: een katholieke en een Baptisten kerk. En niet
iedereen doet mee aan het Christendom, zodat er op dat vlak wel
individualiteit mogelijk is.
We zijn bij een bijeenkomst van de Congreso geweest, maar dat was meer een
geschiedenisles.
De bijeenkomst was vooral ook erg lang. De ‘Chief’ hield een verhaal
over de geschiedenis van een paar Kuna’s in Colombia die zich daar kennelijk
heldhaftig hebben gedragen, maar die dat met de dood hebben moeten bekopen.
Dat verhaal van de Chief was een monoloog van een minuut of 20-25 dat
vervolgens werd ‘vertaald’ door de tolk. Die deed het nog eens dunnetjes
over en zeker niet korter.
Het was eigenlijk geen echte dorpsraad. Ik denk, dat de ouderen proberen de
trots over de rijke
Kuna historie te stimuleren en daarmee de toekomst veilig te stellen. We
hadden liever een werkende vergadering gezien, maar dit was zeker ook leuk.
Iedereen op zijn paasbest gekleed. Hanneke kreeg zelfs van een lokale
mevrouw op haar donder, omdat ze blote schouders had. Ik had gelukkig wel
mijn lange broek aangedaan. Die heb ik moeten opgraven onder uit een of
andere kast.
Het schoolse karakter werd onderstreept door de presentie lijst die werd
bijgehouden. Wij woonden een bijeenkomst bij voor de vrouwen. Later op de
avond waren de mannen pas aan de beurt. De grote dorps ulu werd gebruikt om
de mensen van en naar de twee andere eilandjes die bij deze gemeenschap
horen te brengen. Een stads omroeper liep met een stok door de gemeenschap
te zwaaien terwijl hij riep dat de mensen naar het dorpshuis moesten komen.
Wij berekenden grofweg, dat een derde deel van de vrouwelijke bevolking aan
deze oproep gehoor had gegeven.
We zijn ook nog uitgenodigd om bij onze gids Justino thuis te komen eten. Ze
hadden voor ons en onze Amerikaanse vrienden Marc en Kathy van de Sweet
Chariot de tafel gedekt en typisch Kuna gekookt. OK, dat was een hele ervaring. De Kuna keuken heeft
nog een lange weg te gaan, maar we hebben geen krimp gegeven en onze bordjes
bijna helemaal opgegeten.

Comments { 0 }

Weer wat kapot

Bij ons is er weer eens wat kapot. Het is nooit de vraag of er iets kapot
gaat, maar wanneer….
Dit keer was het een hele spannende. Bij het laten zakken van het anker
bleef de motor lopen en luisterde niet meer naar de commando’s van
bedieningsapparaat. Het is schrikbarend om te zien met welke snelheid de
ketting dan blijft aflopen en op weg gaat naar het einde. Daar zit de
ketting wel geborgd, maar of die borging bestand zou zijn tegen het geweld
van de motor zullen we gelukkig nooit weten. Ik kon de ketting met de hendel
voor de handbediening van de ankerlier van het ketting wiel afkrijgen, terwijl Hanneke naar
beneden dook om de hoofdzekering van de lier te onderbreken. De
hoofdschakelaar van alle andere apparatuur had even weinig invloed als de
schakelaar op het schakelpaneel. Het geweld ging overal buitenom. Het moest de zekering van de lier zelf zijn.
Vervolgens op zoek naar de oorzaak van dit euvel. De motor bleek in orde. De
koolborstels zagen er allemaal prima uit. De voetschakelaars, die we nooit
hadden moeten monteren, waren ook onschuldig. Het bedieningskastje zag er
ook goed uit. Pas toen we de bedrading bij de control box losmaakten liep de
motor niet meer. Dat leek ook wel logisch. We draaiden toen de draden een
keer om, zodat we konden zien of de motor dan andersom zou gaan lopen. Toen
deed hij echter niets meer, maar dat kwam omdat de schakelaar op het paneel
uit stond. Kennelijk was door het losmaken van de draden het euvel
verholpen. We draaiden alles weer vast en het hele spul werkte weer naar
behoren. Dat gaat natuurlijk nooit lang goed en het is een kwestie van tijd
tot het weer een keer vast slaat. Dat wordt zenuwachtig anker op gaan. Het
anker elektrisch laten zakken doen we voorlopig maar niet meer. Eigenlijk
hoeft dat nooit en begrijp ik niet goed waarom ik dat doe. Het lazert ook
uit zichzelf goed naar beneden, zij het iets minder gecontroleerd.
Eind goed al goed, maar we hebben wel een nieuwe control box besteld.

Comments { 0 }