We rijden over de 9 km lange pas naar Queenstown over een weg met schitterende vergezichten.

Brievenbussen tegen de hemel.

We gaan vanaf een brug kijken naar Shotover Canyon’. Je kunt met Jetboats door die canyon scheuren. Wij doen dat niet. Je betaalt dan zodat de piloot van de boot plezier heeft, terwijl je zelf peultjes zweet. Het is een beetje hetzelfde als op de Nurbürgring een fortuin betalen om met de ‘Ringtaxi’ rondgescheurd te worden. Heel leuk voor de coureur.

Het is smal en het gaat hard, dicht langs de kant en dwars over de stroomversnellingen. Dat kan omdat de boot wordt aangedreven door een waterjet.

Aan het einde worden de mensen met een bus weer opgehaald. Wel een duur uitje.

Wel wat anders dan kayakken.

Zó geel!

Er is zoveel te zien.

De hele dag zien we een bergketen met besneeuwde toppen, terwijl we langs langerekte meren rijden.

Er zijn grote vlaktes met schapen, koeien en herten in de weilanden. Daarnaast rijzen ineens enorme bergen omhoog.

Grappige bank.

Mooie lijnen over de Eucalyptusboom.

Langs de waterkant.

Zeilen met sneeuw op de achtergrond.

Kapel met uitzicht op het water en vanaf buiten inzicht?

Met het watervliegtuig kun je een tour maken.

We sluiten de dag af met een heerlijke pasta in dit chaotische restaurant, waar voortdurend enorme verwarring heerst over alles, erg grappig. Het doet ons denken aan een van onze favoriete films Big Night, over een Italiaans restaurant.

Binnenkort  staan er weer nieuwe filmpjes op de site van deze Shotover.

Zie www.nellyrose.nl/video

Back Country Saddle Experience.

De Appaloosas zijn er in vele kleuren met allerlei vlekken of stippen. Ze komen oorspronkelijk uit Amerika, waar ze werden gefokt door de Nez Perce Indianen.

Debs haalt er vier tegelijk op.

We helpen met borstelen en opzadelen en willen eigenlijk zó graag mee met de groep die vanmiddag gaat rijden. Debs besluit om er dan nog maar een paar op te zadelen, zodat we toch mee kunnen! De ruin verheugt zich ook, maar waarop?

We zijn helemaal blij! Lekker buitenrijden!

Het is een mooi stelletje, lieve paarden.

Die waar Hanneke op gaat rijden heeft blauwe doorschijnende ogen, net als sommige Border Collies.

Door de brem naar boven.

De groep is vrij groot met 5 Saoudi Arabiërs erbij. Ze hadden maar twee Abduls bij zich, vertelde Ahmad. Normaal rijden ze op Arabieren zei hij, maar later bleek dat het niet echt nomaden waren zullen we maar zeggen.

Pim gaat nu met veel meer vertrouwen op een paard zitten, leuk om te zien. Hij geniet er van.

Erg leuk om dit zo samen te kunnen doen.

Debs stapt af om foto’s te maken van de toeristen.

Gewoon voor het eigen plakboek.

We zijn alweer bijna terug op honk.

Selfservice. Naast de paarden staan als je de zak omhangt, want ze hebben er zoveel zin in dat ze het hoofd omlaag doen zodat je erbij kunt, maar dan gooien ze het hoofd hard omhoog uit gulzigheid. Als je er dan als man nog middenvoor zou staan….

Na afloop gaan we een biertje drinken in de pub van het oude Cardrona Hotel. Op de WC’s liggen nog houten brillen.

De tuin ligt er mooi bij.

Men kruipt gezellig bij de openhaard.

Geen huis te zien. Op Zuid Eiland wonen iets meer dan een miljoen Nieuw Zeeuwen en die wonen bijna allemaal in Christchurch. Er zijn best wel wat stadjes, zodat er voor het land heel weinig volk overblijft. De ongeschonden schoonheid is dan ook een lust voor het oog.

Uitzicht bij het koken! We staan nu in Wanaka op een prachtige kampeerplek met niemand naast, achter of voor ons. Het seizoen barst pas echt los als de schoolvakanties beginnen de week voor kerstmis; het begin van hun zomer.

We gaan eerst naar het Transport en Toy Museum, waar deze ambulance staat. Hij is gebruikt in de Eerste Wereldoorlog. The War to end all wars!…. Was dat maar waar.
Er staan nog heel veel antieke auto’s, maar ze staan niet zo goed geëxposeerd en eigenlijk is het gewoon een hele grote verzameling van een liefhebber. Bij sommige prachtstukken staan bordjes bij om uit te leggen wat het is en uit welk jaar het komt. Er staat ook een oude Fokker Friendship, daar heeft Hanneke nog in gewerkt als stess.

Theelepeltjes galore…

Pim gaat nog even kleiduiven schieten en hij mist maar de helft. Volgens de eigenaar heel goed met deze straffe wind.

Daarna gaan we naar de Lavendel Farm. Eigenlijk zijn we te vroeg, ze bloeien pas eind december begin januari. Deze soort doet het gelukkig al wel.

Er zit natuurlijk een winkel bij en een tearoom. Je kunt er allerlei crêmes, zeep en geurtjes krijgen. Wij kopen alleen een minipotje honing, gewoon om eens te proberen.

Dit veldje is bijna klaar voor de oogst.

Wanaka ligt aan een meer met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond levert het een mooi plaatje op.

We nemen afscheid van Wanaka. Eigenlijk zouden we gaan paardrijden, maar het weer was te miserabel voor woorden. Het begon in de nacht keihard te waaien, zodat de camper er helemaal van ging schudden. Pim stond half verdwaasd op om het anker te gaan controleren, maar kwam vrij snel gerustgesteld weer terug in bed. We rijden op weg naar Cardrona en we besluiten om toch even daar naar de paarden te gaan kijken. Het zijn Apaloosas, Amerikaanse paarden en die hebben we eigenlijk nog nooit in het echt gezien. De weg ernaartoe is weer aardig geel van de brem.

In Cardrona worden we verwelkomd door een paar honderd bh’s. Het is een oproep tot borstkanker bewustheid.

Er hangen er genoeg!

We drinken een kop koffie in authentiek historisch hotel. Het stamt uit 1865, de tijd dat er hier goud opgegraven werd uit de mijnen. Er staat een mooie oude Chrysler voor de deur.

Het hout voor de openhaard wordt alvast klaargelegd.

Kiwi humor.

Wat een gezellig hotel met prachtige tuin erbij ook nog.

Het regent al twee dagen volcontinu!

Ook hier is weer een visitors centre. Ze hebben een uitgebreide expositie over alles wat relevant is in de buurt. Zowel over de historie,  vandaar deze Maori-jurk, als over de omgeving en de lokale nijverheid. Een van de dingen waar we over leren is het vangen van White bait in de rivieren. Een lokale delicatesse, die we in het dorp moeten gaan proeven.

De Kiwi hier is opgezet. Het lijkt of ze haren hebben, maar het zijn toch echt hele fijne veertjes die aan de onderkant donzig zijn, maar aan de tip zijn het harde puntjes.

Nat, nat, nat grasland. We zijn in een van de natste plekjes van de wereld. Het regent hier 18 meter per jaar, dat is anderhalve meter per maand oftewel gemiddeld twee centimeter per uur.

Tussen de middag lunchen we in een klein café, waar ze de White Bait serveren. Het zijn visjes van zo’n 7 cm.,waar ze een ei bovenop gooien. Het smaakt heerlijk op een boterham. White Bait vrouwtjes leggen hun eitjes met springtij, die eitjes zetten zich dan op het hoogste punt van het water af in de rietkraag en laten zich dan 14 dagen door de zon verwennen tot het volgende springtij komt en ze weer losweekt. Dan komen de kleine guppies er uit.

De wolken hangen laag en het geeft een mysterieuze sfeer aan de omgeving.

We zien erg veel watervallen, die zich bijna verticaal naar beneden storten. Jon, die ons in Auckland veel heeft verteld over het Zuider Eiland, vertelde ons toen al dat we blij moesten zijn als we het gebied in de regen zagen, omdat de watervallen dan dubbel spektakulair en echt uit de bergwand wegspuiten.

Het begint iets op te knappen, maar het regent nog steeds.

Als gevolg stromen de beken hard.

Er stopt een auto achter ons om ook een foto te maken en het blijken kennissen te zijn uit Limburg, die hier ook een poosje rondtrekken. Hoe bestaat het toch dat je elkaar dan hier in de stromende regen tegenkomt!

Fantail waterfall komt hard naar beneden.

Wat een land!

Er zit ook een blowhole, waar het water door een gat omhoog wordt gestuwd. Soms wel 20 meter hoog.

Pim raakt onder de indruk van de prachtige tinten op de varens en maakt er een heleboel foto’s van. Het zijn mooie schakeringen tussen het groen en het roodbruin.

De meeuwen zijn er als de kippen bij, als je je tafeltje verlaat.

Wij rijden naar het strand en lunchen in de eigen campervan. Deze meeuw kwam kijken of we niet iets over hadden. De meeuw blijft op veilige afstand.

Er kwam ook nog een weka kijken. Die is veel minder bescheiden of voorzichtig dan de meeuw. Met een beetje geduld hadden we hem waarschijnlijk binnen kunnen krijgen, maar hij at in ieder geval van het trapje.

De bruggen zijn enkelbaans en deze moet zelfs ook met de trein worden gedeeld. We hebben een zo’n passage gehad waar verkeerslichten het verkeer regelden, maar meestal is het gewoon een verkeersbord dat zegt wie er eerst mag.

De rhododendrons staan overal volop in bloei. Deze kleur is onze favoriet.

We gaan naar een lokale natuur tentoonstelling, omdat we daar een kiwi te zien zullen krijgen. Als bonus is er ook een tank met een hele zooi grote palingen die net gevoerd worden. We mogen ze aaien. De palingen blijken héél erg zacht; fluweelachtig. Een beetje te vergelijken met de pijlstraatroggen, maar dan toch net weer anders.

Goed kijken, dan zie je een heuse Kiwi. Ze zitten in een groot hok met nachtverlichting. Het zijn nachtdieren en ze worden bedreigd. Door honden en wilde katten, maar zeker ook door de stoat (een marter) en de possum. De marter is rond 1890 uitgezet door mensen die daarmee de konijnenplaag dachten te bestrijden. Het middel bleek ruim erger dan de kwaal. De possum was een geschenk uit Australië. De bedoeling was het opzetten van een bontindustrie in Nieuw Zeeland. Dat is best wel gelukt, maar de prijs is ongelooflijk hoog. De possum wordt met man en macht bestreden. Met vallen, door ze te schieten en zelfs met 1080 – Sodium Fluoracetate. Nieuw Zeeland is een van de grootste gebruikers van dit gif in de strijd tegen de rat, de possum en de marter. Allemaal binnengebracht door de mens. De rat kwam al met de boot van Cook (waarschijnlijk ook al met die van Tasman), maar de possum is een gevolg van de ondoordachte en uitendelijk onnozele acties van de goedbedoelende mens.

Ze zijn ongeveer 40 cm. hoog .

Dit zijn Possumhuiden.

Dit is een opgezette possum. Het is een buideldier.

Stapeltje huiden, klaar om iets moois van te maken.

In deze werkplaats maken ze er plaids van en tassen en kleden enz…

Midden op het kruispunt in de stad staat deze Clocktower.

De stad heet: Hokitika

Het is voorjaar. De brem staat in bloei en de bergen kleuren geel, zo mooi!

Er worden herten gefokt.

Er loopt een Weka op het parkeerterrein waar we even stoppen om het visitor’s centre te bezoeken. Meestal hebben ze daar een leuke tentoonstelling over wat er daar in de buurt interressant is.

Er lopen 4 pluizige kuikens achteraan.

De rivieren hebben meestal brede beddingen. Helemaal links zie je de weg uitgehakt in de rotsen waar wij straks over rijden. De bocht om naar weer zo’n adembenemend schouwspel.

We maken een lekkere strandwandeling en er is helemaal niemand!

Als we later naar de werkhaven rijden, zien we nog wel een strandzeiler.

Stoere vissersboten, maar dat moet ook wel hier aan de ruige westkust.

Dit moderne  patrouille vaartuig ligt hier ook in de haven.

We gaan een pizza eten in de lokale tent. Er zijn maar twee kroegen, de ene is voor de biljarters en de andere voor de mensen die een wedje komen leggen op honden- of paardenraces. De allervriendelijkste oma, die de pizza gaat maken, vraagt of we er bestek bij willen. Ja , dat willen we wel.

Toch weer heerlijk om de zee te zien en dan zeker met van die mooie rotsformaties.

We zijn nu bij de ‘Pannekoekenrotsen’, ziet er inderdaad bizar uit al die pannekoeken bovenop elkaar gestapeld.
Iedereen loopt er hier heel casual bij, meestal in lange broeken of erg korte broekjes. Niet deze Engelse meisjes, die hebben rokjes aan!

Het geweld van water zorgt voor een binnenpoel.

Met de ferry InterIslander varen we bij aankomst van het zuideiland door de fjord naar Picton. Met 16 knoop varen we wel met een andere snelheid dan wij gewend zijn. We slapen de eerste nacht in Picton, waar Pim een verhaal schrijft om uiting te geven aan zijn grote zorgen over de escalatie van de strijd tegen Isis. Na drie en een half jaar redelijk afstandelijk over de geo-politieke ontwikkelingen gehoord te hebben zitten we er ineens weer middenin. Pim schrijft er over op de facebbook tijdlijnpagina van ‘de Macht van Tien’.

We gaan weer onderweg in de richting van Marlborough, de wijnregio op het Zuid Eiland met als centrale stad Blenheim. Het oude station van Blenheim is opgeknapt en doet nu dienst als café.

Eigenlijk hoopten we dat er in Blenheim een centrale coöperatie zou zijn, waar we verschillende wijnen zouden kunnen proeven. Die kunnen we niet vinden en we hebben geen zin om veel geld uit te geven aan een van de wijntouren met een gids. We brengen dus een bezoek aan een gerenomeerde winery, die van Allan Scott. Hij is sinds de eerste dagen in het begin van de zeventiger jaren bij het verbouwen van wijn in de regio betrokken geweest en hij begon in 1990 met zijn eigen label.

Het ziet er allemaal zeer verzorgd uit en er zit ook een kennelijk druk bezocht restaurant bij, maar na het een en ander geproefd te hebben, vinden wij de wijn nogal dunnetjes. In ieder geval niet te vergelijken met onze favoriete wijn van www.rives-blanques.com, met hun heerlijke wijnen uit de Languedoc. Het kan zijn, dat wij geen echte fans zijn van de sauvignon blanc, maar meer van de chenin blanc en mauzac. Het kan aan het huis of de bodemgesteldheid liggen of het feit dat alle bewerkingen hier mechanisch worden uitgevoerd. We weten het niet, maar de prijs/kwaliteit verhouding is niet wat we ervan hadden verwacht.

Hier wordt de oogst machinaal binnengehaald. Het wijngebied heeft hier de vroegere abrikozen en appelbomen bijna volledig verdrongen. De industrie biedt het hele jaar door werk aan vele mensen, die ervoor zelfs worden gerekruteerd vanuit de Solomoneilanden, Fiji, Niue en Tonga.

Een andere belangrijke bron van inkomsten is de houtindustrie. We rijden door grote gebieden vol produktiebos. Ze moeten volgens de wet na de kap weer opnieuw worden aangepoot, maar het ziet er toch raar uit. Bomen van een enkel soort, netjes in rijtjes en dan ineens grote kale vlaktes.

Vreemd gezicht, zo’n kale berg. De boomgrens ligt hier overigens ook rond de 1500 meter.

De man staat te vissen in een enorme brede rivierbedding.

Even later bezoeken we middenin de bergen een bootmuseum van een of andere liefhebber.

Mooie verzameling oude buitenboordmotoren.

Deze raceboot is door de zoon van de man gemaakt. Er is vlakbij een groot meer, waar ze races met die dingen houden.

Dit was misschien zijn eerste poging tot het bouwen van een boot.

Het zijn hele platte bootjes, wel wat anders dan de Cadetten waar wij vroeger onze trailer mee hadden volgeladen.

Er hangt ook nog een Lark zweefvliegtuig aan het plafond. Zweefvliegen is hier populair en vergelijkbaar in mogelijkheden aan de Val d’Aosta in Italië.

In de bergen lopen Chamois (geiten), maar als het weer ietsje vlakker wordt, zien we weer heel veel schapen. Wol is een grote bron van inkomsten. De lente is aangebroken!

We zijn bij Takapuna Beach op de noordkant bij Auckland, waar we met Renée ook al waren. Kopje soep aan het water in ons eigen huisje.

Geen idee dat deze planten ook bloemen krijgen. Groot en fijntjes.

Na ongeveer een uur rijden, zijn we in Hamilton. Daar bezoeken we een garage, omdat de remmen niet goed werken en er maar één gaspit goed werkt en de WC geen water doorspoelt.
Na een enorm vervelend contact met de verhuurder van onze campervan mogen we een nacht in een motel slapen, terwijl er gewacht wordt totdat hij zijn tweedehands remcylinder heeft opgestuurd. Het kost ons wel een dag, maar met slechte remmen door de bergen op het Zuideiland rijden, is geen optie. Road Runners Rental kunnen we in ieder geval bij niemand aanbevelen. De remmen zijn nu redelijk, maar de eigenaar vond het onredelijk, dat we het wc en gas probleem ook opgelost wilden zien. Sukkel.

Als we naar het motel lopen, komen we langs deze boom vol rode bloemen. Het blijkt de Nieuw Zeelandse Kerstboom te zijn. The pohutukawa tree.

Felle rode bloemen.

We komen erachter dat 10CC vanavond hier optreedt en weten kaartjes te bemachtigen. Zo hebben we toch een mooie avond!

Muzikaal gebouw! Het blijkt een grote muziekinstrumentenwinkel te zijn.

De brem staat in bloei, maar bovenop de bergen verderop ligt nog sneeuw.

Leuk om op zo’n plek je boterham te kunnen eten in je eigen campervan.

We hebben al heel lang geen sneeuw meer gezien en dan kun je van zo’n uitzicht echt genieten.

Even later rijden we langs ‘ white cliffs’. Over grote afstand afgesleten door de rivier die er onder langs loopt.

We eindigen de dag in Foxton, waar we verrast worden door deze molen. Het is totale decorbouw, maar toch doet het ons goed. Hanneke is tenslotte geboren in Kinderdijk, waar er 36 staan. Er schijnt ook een dutch market te zijn.

Er staat ook een leuke houten kerk.

We vertrekken de volgende dag pas nadat we een portie poffertjes hebben gegeten in ‘The Dutch Oven’. De poffertjes waren echt goed en de kokkin was blij toen we zeiden ‘You nailed making poffertjes’.

In de supermarkt staat deze kar klaar om donaties in te doen voor mensen, die het met kerst niet breed hebben. Mooi gebruik.

We komen aan in Wellington op het zuidelijkste punt van het Noordeiland. Ze noemen het Windy Wellington, want het is de meest winderige stad van de wereld.

We zijn een uur te vroeg en kunnen nog wat rondwandelen voor we straks deze open mond in rijden en drie uur lang aan boord zitten.

We halen onze campervan op. Dit wordt ons huisje voor de volgende 6 weken. Nog véél kleiner dan de boot.

Onderweg terug naar Whangarei komen we langs Sheep World, waar we een kijkje gaan nemen. Ze hebben er ook deze Emu-kuikens. Wist niet dat die gestreept zijn als ze nog zo klein zijn.

Er wordt een demonstratie gegeven hoe de Border Collie de kleine kudde bij elkaar drijft in het weiland en ze vervolgens door een hek heen stuurt, waar ze straks geschoren zullen worden.

Dit is een ander soort hond, die speciaal gefokt is om met zijn voortdurende geblaf de schapen aan te sporen om door een sorteerhek te lopen. Een schapenboerderij heeft gemiddeld zo’n 3500 schapen en er moet door de honden hard gewerkt worden. Ze zijn totaal onmisbaar voor Nieuw Zeeland.

Hij klemt het schaap tussen zijn knieën en begint na nog meer uitleg over hoe en wat eindelijk met het scheren. Hij ziet het als topsport, want een beroeps-schapenscheerder doet er zo’n 800 per dag. Als het seizoen hier voorbij is, gaat ie naar Wales of Schotland. Ze verdienen per geschoren schaap.

Pim mag een handje meehelpen.

Hanneke mag een van de lammetjes een flesje geven.

We raken in gesprek met een Opa en Oma, die met hun twee kleindochters een dagje op stap zijn. Het zijn ook yachties, maar zijn er nu te oud voor. Opa is al 87 en zijn knieën willen niet meer zo erg.

We komen nog langs een Dutch Deli en kunnen het niet laten. We moeten stoppen. Even later vertrekken we met een doos vol lekkere lang gemiste dingen. Hagelslag, paprikachips (niet te krijgen hier) speculaasjes, Rotterdamse oude kaas enz..

In Whangarei staat Nelly Rose er prachtig bij. We praten nog wat met mensen van de yachtbroker en halen nog een paar tassen met spullen op, die op de heenweg niet in de bus mee konden.

Gelikt!

Als we de volgende dag een toeristische route rijden, worden we aangehouden. Iemand heeft ons schijnbaar aan de verkeerde kant van de weg zien rijden en de politie gebeld, die ons hier aanhield. Het is absolute onzin, maar toch moet Pim om 11.00 am nog even de blaastest doen. Daar is natuurlijk niks mis mee en na een vriendelijk gesprek mogen we onze weg vervolgen.

Reneé haalt ons op bij de bushalte Smales Farm op de North Shore, waar zij vlak in de buurt in het ziekenhuis werkt. Ze gaat ons de noordkant laten zien en we beginnen met een wandeling langs de kust.

Er zijn een paar oude vulkanen rondom Auckland en dit uitzicht heb je vanaf Mount Vic(toria).

Er komt een storm aan.

Dat weerhoudt deze boten niet van hun middagwedstrijd. Leuk om ze zo van boven onder de rand van de berg te zien doorkomen. Het is hier mooi wedstrijdwater.
Ze komen met een heel clubje aan bij de bovenboei waar de gele boot zich tussen de anderen in wringt. Er wordt keihard gevloekt en gescholden door de ganse vloot em met zoveel enthousiasme, dat het tegen de wind in goed hoorbaar is bovenop de berg.

Aan de andere kant kijk je richting Devonport, waar Leonie en Adam woonden.

We rijden ook nog even langs hun huis.

s’Avonds worden we uitgenodigd door andere vrienden van Adam en Leonie voor een gezellige maal in hun net afgebouwde keuken.
Jon vertelt dat hij al veel eerder klaar geweest zou zijn als ie niet vele gezellige uren met Adam op zijn terras had doorgebracht. Ze zaten in hetzelfde touch-rugby team.

Dit is de Siver Fern; het nationale symbool van Nieuw Zeeland. Het blad is aan de bovenkant groen en aan de onderkant zilverkleurig. Je ziet het symbool overal op vrachtauto’s, als logo bij de All Blacks enz… Ook de voorstellen voor een eventuele nieuwe vlag voor NZ hebben de silver fern geadopteerd.

We lopen door een park met veel zwarte zwanen in de vijver.

De stad is heel schoon en alles is goed georganiseerd.