We hebben Michiel achtergelaten toen hij precies 2 maanden oud was. Het was dan ook echt bijzonder om hem nu, 8 maanden oud weer in levende lijve te mogen ontmoeten.

oma kan dan ook echt geen genoeg van haar jongste kleinzoon krijgen.

Bergbeklimmen op opa is ook een mooie sport.

We genieten van de kleine man, maar het is maar voor een paar dagen.
Er is de afgelopen dagen hard geklust om Nelly Rose klaar te maken voor haar tocht met Harm, Floor, haar zus Rosalie en Michiel. Het log is schoongemaakt, de zaling bescherming is weer even hersteld (daarvoor was een reis nodig tot de tweede zaling in de mast), de schakelaar van de ankerlier is hersteld (een friemelig klein stukje plastic uit het interieur van de schakelaar was vast komen te zitten tussen de contactpunten) en nog wat van dat soort klussen.
Pim en Hanneke vliegen dinsdag naar Nederland, waar ze woensdag hopen aan te komen. Het blog is echter het blog van de Nelly Rose en wordt dan ook door de nieuwe opvarenden voortgezet. In de loop van de week zullen zij het woord tot u richten.
Hanneke en Pim nemen het vanaf 4 maart weer over. Tot dan zijn ook zij geïnteresseerde volgers van het blog van de Nelly Rose.

Helaas hebben Pim en Leslie Saba moeten overslaan. Wij hebben in Nederland allemaal geleerd, dat het eiland Saba heet, maar hier zegt iedereen Seba. Waarschijnlijk hebben de Engelsen die naam eerst opgeschreven en zij schrijven Seba natuurlijk als Saba.
In ieder geval Pim en Leslie waren vol goede moed op weg naar Saba vanuit St. Kitts. De wind was ongewoon licht. Er stond niet meer dan 10-12 knoop wind in vergelijking met de 20 knoop waar we een beetje aan gewend zijn geraakt. We varen bijna altijd met het grootzeil twee maal gereefd, maar dit keer kwam al gauw de gedachte op, om dat tweede rif eruit te halen. De standaard wijsheid is, dat als je er aan denkt om te gaan reven, dat je dan meestal al aan de late kant bent. Als je overweegt om een rif eruit te halen, is het verstandig om eerst nog een kop thee te gaan drinken voor dat je dat werkelijk doet. Zo ook dit keer, maar het rif ging eruit.
Saba heeft weinig echt beschutte ankerplaatsen en de deining vindt meestal een weg rondom het hele eiland, maar dit keer leek het dat we geluk zouden hebben.

Toen we het kleine haventje van Saba passeerden, leek alles nog in orde. Het haventje is groot genoeg, zodat je er wel in kan met je dinghy en er is ruimte voor de ferry, maar daar houdt het wel mee op, We wilden daar niet voor de kust liggen, omdat het er luidruchtig is vanwege de steengroeve en vanwege de deining.

Om de hoek aan de westkust zijn er echter goede moorings en is er ruimte om te ankeren. Helaas, de wind draaide iets noordelijker en daardoor lag die westkust in een onvervalste ‘acceleration zone’ en hadden we plotseling 20-25 knoop wind. We hadden toch nog wel kunnen ankeren, want je kunt heel dicht onder de kust komen. De rotsen gaan bijna rechtstreeks door naar beneden met een smalle rand. Om dan echter op het eiland te komen moet je dan met de dinghy een kleine 2 mijl door stevige golfslag varen. Het werd allemaal te marginaal, zeker ook, omdat het al 5 uur was en er dus sowieso weinig tijd over bleef om iets van het eiland te zien. Het besluit om door te varen naar St. Maarten was snel genomen.

Jammer, want het eiland ziet er prachtig uit. De pilot is ook heel enthousiast over het eiland, de manier waarop het bebouwd is en de bevolking.

Het water ziet er relatief vlak uit en dat is typisch voor dit soort acceleratie zones. Het is maar een relatief kort stuk en daardoor krijgen de golven geen kans. De rotsformatie op de noord-west punt is indrukwekkend.

De kleurschakeringen in die rotsformatie zijn bijzonder.
Doorvaren betekende wel, dat we in het donker aan zouden komen in St. Maarten. Normaal gesproken is dat iets wat we proberen te voorkomen, maar we kennen de Simpson Bay en we weten waar Pelican Island ligt. Bovendien was het halve maan, zodat ook schepen voor anker, die lang niet altijd een toplicht aan hebben, ook redelijk goed te zien zijn. Je moet dan wel voorzichtig zijn met je nachtzicht en niet ineens licht aandoen.
Hoe dan ook, om half tien’s avonds lag de Nelly Rose weer veilig achter het anker in Simpson Bay, zodat we samen met Leslie de volgende morgen nog met zijn moeder naar Grand Case, de baai aan de zuidkant van St. Maarten met uitzicht op Anguilla konden gaan lunchen. Grand Case is een juweel, dat niet aan massa toerisme ten offer is gevallen en hopelijk zal dat ook niet gebeuren. Het zijn kleine hotelletjes, barretjes en restaurants rechtstreeks aan het strand. Het eten is Frans en de stemming is Caribbean.
Zondag is Leslie weer naar huis gevlogen en op maandag heeft Pim Nelly Rose naar een haven in de lagoon gevaren met hulp van Theo. Theo vaart met Michelle al jaren met hun prachtige Hutting 44 over de wereldzeeën. Samen hadden ze de boot snel geparkeerd bij Island Water World, waar Pim wat kan klussen, zodat Harm en Floor samen met Michiel de boot zonder zorgen kunnen overnemen. Nou, zonder zorgen, als we de afgelopen maanden iets geleerd hebben is het wel, dat er altijd wel wat te repareren is of komt. We hopen dat Harm daarvan gevrijwaard zal blijven.
Hanneke blijft deze week nog bij Barbara.

Ze zwemmen twee keer per dag, drinken af en toe een Pina Colada en verkennen iedere dag een ander stukje van het eiland. Zoals Barbara zegt: Het goede leven!

Terwijl in Nederland de hele familie Tiddens bij elkaar komt, gaat hier de klusweek beginnen. Hanneke past nog een weekje op haar vriendin en Pim is hard aan het werk om allerlei dingen aan de boot op te knappen, zodat we de Nelly Rose straks zonder problemen kunnen overdragen aan Harm en Floor. Zij gaan lekker 14 dagen vakantie vieren samen met Rosalie.

We hadden gisteren ingeklaard bij de douane en de Port Authority, maar Immigration was al naar huis. We konden kiezen, meteen naar het vliegveld en daar onze stempels halen of morgen rond een uur of negen terug komen en dan onze paspoorten laten afstempelen. We kregen ook het verzoek om 24 uur voor vertrek weer te komen om uit te checken en die twee dingen waren uitstekend te combineren. We togen dus in de loop van de ochtend toen de boot weer min of meer as vrij was naar de autoriteiten. De mevrouw die de paspoorten moest controleren zat te luisteren naar een religieus radio programma waar ze geen afscheid van kon nemen. Het eiland heeft nog veel belangstelling voor religie en veel stromingen zijn vertegenwoordigd. De mevrouw van de paspoort controle was behoorlijk ‘hard core’. We begrepen van de radio uitzending dat we ons moeten en geven voor ‘the Lord’ en alleen dan zou de Lord er ook voor ons zijn. Vergeef het mij als ik denk, dat die individualistische aanpak niet kan werken.
Na deze stichtelijke paspoort controle en uitcheck procedure gingen we weer naar Ballahoo waar onze charmante Natasha ons zou introduceren bij Greg. We dronken een koffie, die helaas gemodelleerd is op de Amerikaanse smaak, terwijl we wachtten op Greg. Dicht bij de haven is het toerisme helemaal afgestemd op de Amerikaanse smaak.
De cruise schepen komen aan in Port Zante, een shopping center dat niets te maken heeft met St. Kitts. Het lijkt op iedere shopping mall/outlet center, zoals je die overal ter wereld kunt vinden. Je hoeft maar een paar honderd met door te prikken en je vindt het echte St. Kits, maar als toerist zou ik me belazerd voelen. Je komt niet om iets van het land te zien, maar alleen om er wat van je geld achter te laten. Veel van de ‘cruise ports’lh die we tot nu toe hebben gezien gaan voor het ‘makkelijke’ geld en de competitie daarvoor wordt erg hard. Iedereen verkoopt hetzelfde. Ik weet niet hoe je diamanten uit elkaar kunt houden en overal verkopen ze dezelfde merken. Zelfs de ‘vulkanische sieraden’ lijken erg op elkaar en dat, terwijl al die Caribbean eilanden echt allemaal hun eigen karakter en geschiedenis hebben.
Greg, van Greg’s taxi service, (cellular 869 663 ,llu 4404, land line 869 465 4288) heeft Leslie en mij een heleboel daarvan laten zien. We hebben van zijn gezelschap en van zijn liefde voor het eiland genoten.

Eén van de eerste stops die Gregory, Greg dus, maakte was bij een aantal bomen die uitpuilden van de ‘egrets’. Vogels die leven van de teken die ze vinden op het spaarzame vee dat je op het eiland tegenkomt. Er stonden
Een stuk of drie bomen bij elkaar die in de bloei leken te staan van deze vogels, maar vergelijkbare bomen eromheen waren leeg.

ju Even verder vroegen wij Greg om te stoppen en ons uit te leggen wat dit te beteken had. Dit is wat je doet als je een serieus feest aan het vieren bent. Iedereen hangt een lege fles meteen in de takken. Dit moet een pittige partij geweest zijn.

Voordat de Spanjaarden, St. Kitts heet eigenlijk St. Christopher naar Columbus, de eilanden ‘ontdekten’ werd het bewoond door de Caribs, die er al vanaf duizenden jaren voor het begin van onze jaartelling woonden. Dit is een van de weinige overgebleven voorbeelden van de manier waarop zij zich uitten. De Caribs, alle 2000, zijn allemaal door de Fransen en de Engelsen, die toen het eiland nog gezamenlijk bewoonden, afgemaakt. Op een plek, die nu nog Red Corner heet.

De Engelsen namen uiteindelijk de gehele controle over het eiland over. Het heeft een belangrijke rol gespeeld in veel piraten verhalen. Daarvan vind je vandaag weinig terug, maar de tuinen zijn duidelijk Engels, maar met andere flora.

Suikerriet was de belangrijkste bron van inkomsten voor het eiland. Het werd op het eiland tot suiker verwerkt.

Het eiland heeft een rijke historie sinds de Engelsen het koloniseerden. Deze boom stamt uit de 17e eeuw, de eerste dagen van die kolonisatie.

Zonder verder commentaar.

Educatie heeft een grote waarde op St. Kitts.

Op het eiland zijn zelfs een aantal commerciële universiteiten gevestigd, zoals een hogere opleiding verpleegkunde, een universiteit voor diergeneeskunde en een universiteit voor geneeskunde (http://iuhs.edu/). Educatie wordt gezien als een mogelijkheid om het eiland vooruit te helpen. De studenten komen niet, of nauwelijks, van het eiland. Het is een industrie waar het eiland veel baat bij heeft.

Dit was voor mij een echt belangrijk moment op deze reis. Mensen die dit blog vaker lezen, zullen zich mogelijk herinneren, dat ik behoorlijk fulmineerde tegen het presidentiële paleis op Dominíca. Dit is het huis van de eerste minister van St. Kitts, een andere titel, maar een vergelijkbare positie. Hij woont tussen zijn bevolking.

De man woont gewoon in dit straatje. Er loopt soms een politieman, maar eigenlijk is er niets bijzonders te merken in de buurt,
Overigens wordt ook St. Kitts behoorlijk ondersteund door China, die kennelijk toch veel invloed willen kopen in deze buurt.

Toen kwamen we aan de noordelijke punt van het eiland. Op deze plek kun je met een zeiljacht tussen de riffen goed liggen. De pilot van Chris Doyle schetst enthousiaste plannen voor dit gebied, die door ene Kevin gerealiseerd zouden moeten worden. Helaas zit Kevin inmiddels vast in de zwaar overbevolkte gevangenis van Basseterre, omdat hij verdacht wordt van de moord op zijn zakelijke partner.

Dit is Greg, onze gids over dit eiland. Hij staat voor de rotsformatie die 400 jaar geleden is ontstaan toen de lavastroom van de laatste uitbarsting van de vulkaan in de zee belandde. Stripkenners herkennen Bart Simpson in de rotsformatie.

We naderen het einde van onze rondrit. We zien Nelly Rose in haar eentje in de baai liggen. Dat was best wel spannend toen we aankwamen. Normaal liggen er altijd al een aantal andere boten, zodat je enig houvast hebt, maar dit keer was er helemaal niemand. We moesten het zelf uitzoeken.

Dichtbij onze ankerplaats is de lokale vismarkt. De Conch schelpen worden hier voorbereid.

Er zijn ook voldoende kreeften in de aanbieding.

Dit is wat de vaklui in de buurt vangen.

Op dit soort verkoopplaatsen zullen we onze vangst nooit aanbieden., maar morgen gaan we vissen. We varen morgen naar Saba (hier in de buurt uitgesproken als Seba). Dat is minder dam 40 mijl. We varen rond een uur of negen weg en gaan alleen op de fok. Dat betekent, dat we langzaam gaan en dus goed zullen kunnen vissen. We houden u op de hoogte.

Vanmorgen had ik het even erg slecht en was St. Kitts ver weg gezakt in de ranking van favoriete bestemmingen. Bovenwinds van ons is er een veld suikerriet in de brand gezet. In het restaurant waar we gisteren aten kwamen al wat assnippers naar beneden, maar daar vonden ze het niets bijzonders. Het hoort echt bij dit eiland, dat vroeger – tot voor 7 jaren – een grote producent van suikerriet was. Dat is nu een soort van onkruid geworden en het wordt regelmatig in de brand gestoken om er vanaf te komen. De as van die fik dwarrelt dan benedenwinds en vervuild daar alles behoorlijk. Zo ook de Nelly Rose. Toen we gisteren in het donker terugkwamen was de omvang nog niet duidelijk, maar het wakker worden vanochtend werd wakker schrikken. Gelukkig hebben wij een dekwas pomp, waarmee we zout water over het dek kunnen spuiten. Als ik het met putsen had moeten doen was ik echt heel sacherijnig geworden. Nu was het nog anderhalf uur werk en weet ik, dat ik weliswaar het meeste heb kunnen verwijderen, maar dat we nog geruime tijd asresten zullen tegenkomen. Het zit werkelijk in alle hoeken en kieren. St. Kitts dus even zwaar in de min. Maar laten we bij het begin beginnen. Ik heb nog wat foto’s van de eerste dagen met Leslie.

Dit is reisgenoot Leslie aan het roer, met op de achtergrond St. Maarten. Nelly Rose vindt het heerlijk met de hand gestuurd te worden en gaat werkelijk prachtig.

We zijn op weg naar St. Barths. Je kunt dat vanaf St. Maarten al zien liggen.

Omdat Leslie met de hand stuurt, kunnen we de kortste, rechte, weg volgen. Op die rechte weg liggen een aantal rotsen met een smalle doorgang.

We komen er echt dicht langs. Het is nu rustig weer, maar als er echt golven staan kun je hier beter uit de buurt blijven.

Vanaf dit moment hadden we gewaarschuwd kunnen zijn over de dingen die zouden volgen.

Het bootje dat uit het zijluik te water kan worden gelaten is iets, maar niet veel, kleiner dan de Nelly Rose.

De haven licht werkelijk stampvol.

Het favoriete Franse motto. Ik weet niet of dat helemaal im deze omgeving past. Egalité op dat niveau?

Het is wel een heel mooi plekje.

Toch gaat onze voorkeur uit naar dit eiland. Oorspronkelijk, mooi, vriendelijke bevolking en laid back. St. Kitts is echt een heerlijk plekje.

Bij de steiger waar we de dinghy neerleggen drijven een paar van deze fuiken. Het is duidelijk wat hier gegeten moet gaan worden. We hebben een hele gezellige avond en ontmoeten Natasha. Zij is onze ober in de Ballahoo, een prachtige kroeg op de eerste verdieping, die uitzicht heeft op het Circus. Natasha wijst ons op de echte specials op de kaart en we eten dan ook heerlijk. Verder regelt zij voor ons, dat we de volgende dag met Gregory het eiland gaan bezichtigen. Daarover later meer.

Vandaag richt ik mij in onze blog even vooral op Hanneke. Ik heb haar achtergelaten op St. Maarten, waar zij met Barbara achter de Pina Collada’s aan zit. Ik ben met Leslie, zoon van Barbara, afgelopen maandag vertrokken voor een rondje eilanden. Als je dan thuis of in Europa zou zijn, zou je in zo’n geval waarschijnlijk ieder dag even de telefoon ter hand nemen en verslag doen van de wederwaardigheden, maar met een tarief van een rijksdaalder (Euro’s) per minuut wordt dat wat begrotelijk. Vandaar, een wat gedetailleerder verhaal op de blog.
We waren maandag wat later dan gedacht reisklaar en moesten dus het oorspronkelijke plan, om naar St. Barths te gaan, laten varen. We willen liever nooit in het donker op onbekend gebied aankomen. Om toch in ieder geval in beweging te komen, besloten we naar Philipsburg te gaan. Dat is de stad waar alle cruise schepen ook naartoe varen. Het is maar een klein stukje, dus voeren we er op de motor naartoe. Er bleken drie knotsen van cruise schepen in de haven te liggen. Die haven is een stukje buiten Philipsburg en de passagierende reizigers gaan lopend, met een taxi of met een boot naar de stad. Voor die boten is een speciale vaargeul gereserveerd. Aan weerszijden daarvan is de mogelijkheid voor jachten om te ankeren.
Wij waren nauwelijks aangekomen of de cruiseschepen begonnen te vertrekken. Zij varen ‘s nachts en liggen dan de volgende ochtend bij een ander eiland. Toen wij eindelijk met de dinghy naar de kant waren gegaan waren de cruise schepen weg en was Philipsburg zo goed als leeg. Het zou overdreven zijn om het een spookstad te noemen, maar van vertier was echt geen sprake. Geen nood, we hebben heerlijk gegeten in de Passan Graan (vergeef me de spelling) een mooi stukje vaderlandse historie. Verder is Philipsburg “Frontstreet”een eindeloze rij belastingvrije winkeltjes. Vooral diamanten zijn erg in trek.
Dat verklaarde, dat er de volgende dag, toen er weer drie kolossale cruise schepen waren aangekomen, stelletjes van allerlei leeftijd hard stonden te zoenen op de stoep voor verschillende van die winkels. Wij moesten in Philipsburg uitklaren. Aan de manier waarop dat georganiseerd is, kun je merken, dat ze de yachting community geen erg warm hart toe dragen. Je moet naar de commerciele haven, nog voorbij de cruise terminal. Tot je bij de cruise terminal bent is er een voortreffelijk voetpad, maar eenmaal daar voorbij wordt het behelpen.
Eenmaal uitgeklaard wilden we aan boord eerst rustig genieten van het vers gebakken brood, maar tijdens die lunch bleek, dat het anker was gaan krabben. Hoewel de vaargeul een “no wake zone” hoort te zijn, kwamen de boten met de cruise passagiers met een forse gang voorbij en trokken ze behoorlijke golven. We hadden bij aankomst best veel ketting gezet, maar kennelijk niet genoeg. Omdat het er erg ondiep was (3 meter) kan ook de waterstand nog een rol gespeeld hebben. Tien meter ketting (we hadden 15 meter staan) kan bij 3 meter diepte genoeg zijn, maar als het bij hoog water dan ineens 4 meter diep is, dan is het echt te weinig. Ook ons 25 kg Delta anker heeft zijn grenzen.
Door dat krabben waren we onplezierig dicht in de buurt van twee andere boten gekomen en moesten we dus snel anker op. Al varende maakten we de boot zeilklaar en al vrij snel spoedden wij ons met een goede 7 knoop richting St. Barthelemy. Iets te snel bleek, gelukkig, al ras, want het voorluik was niet goed gesloten. Het bed van Leslie was drijf. Gelukkig maar aan een kant, maar toch heel nat. Beddegoed eraf en zo goed mogelijk buiten neerleggen, matras zoet afsponsen en schuin zetten en er het beste van hopen. Hanneke, niet alleen op dit soort momenten wordt je duidelijk gemist. We zijn toch lekker op elkaar ingespeeld. Veel dingen waar ik nooit aan hoef te denken. omdat ze gewoon gebeuren, moet ik nu bewust doen.
Leslie vond het heerlijk om Nelly Rose naar St. Barts te sturen en dat vond Nelly Rose ook fijn. Door de smalle passage van de Mancel Islets in een recht koers naar de hoofdstad Gustavia. Het was er bomvol. Zo vol hebben we het sinds onze aankomst, ook in St. Lucia, niet gezien. In de stad was geen enkele plaats volgens de havenmeester en we moesten maar buiten een plekje gaan zoeken. Dat was niet eenvoudig, want er liggen daar overal moorings en daar wil je met je anker niet achter komen te haken. Een vriendelijke Franse mijnheer stelde ons, uiteindelijk in het Engels, voor om de mooring achter hem te nemen. De eigenaar daarvan was een nachtje naar elders. Het moet nogal een bootje geweest zijn, op te maken uit de dikte van de lijnen aan de mooring. Dat gaf een rustig gevoel, want de moorings in de Caribbean hebben niet altijd een even betrouwbare reputatie.
Met de dinghy zijn we vervolgens naar de kant gegaan, waar onze mond openviel van verbazing. We wisten dat het een mondain stadje zou zijn, maar dat het zo zou zijn overtrof onze stoutste verwachtingen. De P.C. Hooftstraat is er niets bij. Het geheel is dan ook een theater met mevrouwen met te sjieke zijden jurkjes, een te klein hondje en een fout gevouwen beige Borsalino achtig hoedje op het hoofd. Of de mijnheer die met een dame aan tafel zit, gekleed in een tijgerprint die vermoedelijk ook heel comfortabel zou slapen. Zij praat aan één stuk door. het verbaast ons, dat ze tijd heeft om te ademen. Het stoort hem kennelijk niet echt, want hij went zijn blik geen moment af van zijn – witte – iPhone. Het geheel doet meer dan een beetje decadent aan. Waarom heb je dezelfde Cartier, Hermes, Longchamps en wat dies meer zij, nodig als je eindelijk even niet in Parijs bent? Is shoppen echt het allerhoogste goed, zodat je ook hier in het Caribbische paradijs ongewijzigd door kunt gaan?
Wij hebben er in ieder geval heerlijk gegeten in een merkwaardige tent, waar om de haverklap geexalteerde dames binnen kwamen vallen om de gerant te omarmen en te zoenen. We zijn nu op weg naar St. Kitts, waar we de Caribbean hopen te hervinden.

Nou, mopperen, het was gewoon een hele nieuwe ervaring. Iedereen praatte al over de ‘swell’ die er aan zat te komen. Een forse deining vanuit het noorden. We hadden dat nog nooit echt meegemaakt, maar dat is nu wel veranderd. Ineens begrijpen we verhalen van mensen die besluiten om midden in de nacht anker op te gaan en te gaan verliggen. Dat was voor ons niet echt een optie dus bleven we zwieren en zwaaien. Af en toe kwam de golven zo, dat het behoorlijke vlakke achterschip boven op de golven geslagen werd. Dat leverde dan een behoorlijke klap op. Het schijnt een fenomeen te zijn van Simpson Bay hier op St. Maarten. Je kunt daaraan ontsnappen, door onder de brug door te gaan en op de lagoon te gaan liggen, maar dat is zo’n drukte. We houden het wel even vol zo.
Het is een bijzondere ervaring hier te zijn. Ineens kun je in het Nederlands aangesproken worden en je moet in ieder geval oppassen wat je zegt. Meer mensen verstaan Nederlands dan dat ze het spreken. Het eiland ademt vooral een Amerikaanse sfeer, maar Franse en Nederlandse invloeden zijn duidelijk merkbaar.
Voor alles wat we ondernemen moeten we eerst met de dinghy onder de brug door de lagoon op. We varen dan meestal naar Lagoonies, een gezellige kroeg, waar we de dinghy kunnen parkeren, maar ook Island Water World en Budget Marine, de grote winkels voor de watersport, hebben dinghy docks.

Lagoonies is onze favoriete bar waar we verschillende andere zeilers ontmoeten.

Pim heeft lekker weer in zijn kantoor! Het internet is echter erg 2005. Het werkte voortreffelijk op zondag. Toen was Lagoonies dicht en waren we dus de enige gebruikers.
We gingen winkelen bij Budget Marine, waar Hanneke hoopte, dat de visafdeling het enthousiasme van Pim voor de vissport weer wat zou kunnen opkrikken. Nou, echt niet. We gaan er van uit, dat het nog lang niet aan de spullen ligt dat we niets vangen. Het zou alleen al helpen, als we de hengel eens wat vaker uithingen.

Dit is een deel van de ‘lures’, het aas, wat moet helpen om een goede visser te worden. Tja, welke is nou het beste? Er zijn ook mensen, die er gewoon een oude handschoen of kapotgeknipte theedoek aan hangen. De ‘beestjes’ van Albert Hein waren jarenlang ook zeer in trek. Het is gewoon uitermate verwarrend.

Hengels genoeg hier. Volgens Pim ligt het eraan, dat we de verkeerde hengel hebben, maar Hanneke wil daar niet aan. Er zijn ook veel mensen die zonder hengel, met de molen aan de achter preekstoel, vissen en die vangen ook.
Inmiddels zijn Leslie en Barbara aangekomen. Na de lange reis ging Barbara lekker slapen en kon Leslie een van zijn speciale plekjes op het eiland laten zien, de beachbar onder de landingsbaan van het vliegveld. Zo wordt vliegtuig spotten echt een mooie hobby.

Met Leslie naar de beachbar onder de landingsbaan.

Er sloegen enorme golven op het strand. Daar hadden we ‘s avonds ook weer last van. Wij dachten een rustig dinghy dock buiten in de baai gevonden te hebben. Laat we ons ertoe beperken om te zeggen, dat het allemaal goed is afgelopen, maar het was avontuurlijker dan we nuttig en verstandig vinden. Als je in het donker varend ineens een brekende golf breed op je af ziet komen……. Gelukkig, met die swell hebben we allemaal weer wat om over te praten.

We zijn om een uur of vijf ‘s middags weggevaren uit English Harbour. Antigua is een prachtig eiland en Nelson’s Dockyard is daarbinnen een heel bijzonder plekje.
We hadden vandaag eerst nog onverwacht bezoek. We hadden de informatie op het blog van de Drift Away verkeerd begrepen. Zij schrijven voor dat blog en, net zoals wij als we op zee zijn, laten het dan door het thuisfront op het web zetten. Dat leidt tot tijdsverschillen, zodat wij dachten dat we de Drift Away helemaal niet meer zouden zien, omdat ze door ons pas vrijdag verwacht werden. We waren dan ook wat verrast, toen er om een uur of 11 op de romp geklopt werd. Yme was er al.
Hij ging eerst ‘even’ inklaren en wij gingen ondertussen uitklaren, brood kopen, brandstof tanken en de boot schoon maken. Daarna kwam Yme met zijn zwager Eric, verhalen over hun heerlijke geslaagde overtocht.

Yme en Eric van de Drift Away genieten van hun welverdiende aankomst biertje aan boord van de Nelly Rose.

Even later is het dan toch zo ver. We varen de baai uit op weg naar een van onze eerste echte mooie zonsondergangen. Eerst moeten we het rif aan de zuidkant van Antigua passeren. Door dat rif wordt er een grote lagune gevormd waar het water heel vlak is, terwijl de golven op het rif beuken. Een heel apart gezicht.
We hebben wel al heel veel spectaculaire wolkenverkleuringen gezien alle keren dat de zon voor ons onder de horizon verdween, maar vrijwel altijd hangt er dan op die horizon toch ook een wolk, waardoor je de grote oranje bal niet echt kunt zien verdwijnen. Dit keer was dat helemaal anders.

Met links op de horizon het eiland Montserrat zie je daarnaast de zon echt verdwijnen. Dat gaat hier best wel snel. Vanaf het moment dat de onderkant van de zon de horizon raakt tot het moment, dat het laatste puntje ervan verdwenen is, duurt het minder dan een minuut.
Bij vertrek hadden we een enkel rif in het grootzeil, maar nu we meer naar het noorden gaan verliezen we de bescherming van het vaste land van Antigua en al gauw zetten we het tweede rif erin. Met 20 knoop wind uit het oosten loopt Nelly Rose dan 7,5-8 knoop. We gaan dan ook ruim harder dan we gepland hadden.
We kunnen voortduren zien waar we zijn, omdat de eilanden in het donker als grote bakens aan de horizon licht afgeven. Eerst verdwijnt Antigua stuurboord achter, maar al gauw zien we aan bakboord Nevis en St. Kitts stralen. Even later komt St. Eustatius en dan varen we, veel te vroeg, tussen de lichtkoepels van Saba en St. Barts door. Vanaf dat moment is het nog maar 20 mijl naar St. Maarten en het is nog geen 4 uur. De gang moet er uit. We rollen de fok helemaal weg en proberen het zo uit te kienen, dat we kort na zonsopgang de haven binnen kunnen varen.
De Norwegian Jewel, een cruise ship met een paar duizend passagiers, is op weg naar Philipsburg en vraagt ons of wij zo vriendelijk zouden willen zijn om voor hen uit te wijken, zodat hij koers en snelheid aan kan houden. Hij heeft een krap schema aan te houden en hij zou ons zeer erkentelijk zijn. Op zo’n moment strijk je over je hart en geef je grootmoedig je rechten op.
Even later laten we in Simpson Bay het anker zakken vóór de brug naar de lagoon. Vanaf hier hebben we uitzicht op het resort waar Hanneke met Barbara naar toe gaat. We worden verwelkomt door een pelikaan. Toepasselijk want het heet hier Pelican Bay.

Ons verblijf in Antigua loopt ten einde. Dat is jammer, want het is een prachtig eiland. We hadden oorspronkelijk het plan om hier veel korter te blijven en ook nog naar Barbuda te gaan. Het weer gooide roet in het eten en het was goed zo. Barbuda is geen eenvoudige bestemming. In de pilot wordt gewezen op veel moeilijkheden, die met slecht weer alleen maar moeilijker worden. De wind blies de afgelopen dagen vrijwel constant tussen de 27 en 32 knopen met uitschieters tot 37 knoop. Op het vliegveld werd zelfs een vlaag van 42 knoop gemeten. Zelfs in onze beschutte baai, door Nelson ‘Hurricane Hole’ genoemd, kwamen de vlagen soms hard door.
We gaan dus vertrekken. Tijd voor een beach party.

Aan het strand, met uitzicht op onze boten komen we samen met Sundancer II. Zij gaan waarschijnlijk niet rechtstreeks naar St. Maarten, maar maken een stop in St. Kitts (staat voor St. Christophers). Zij gaan dan vrijdag morgen weg, overnachten 55 mijl verder in St. Kitts en varen dan zaterdag door naar St. Maarten. Althans, dat is het plan, maar de plannen van een cruiser worden met laag water beneden de vloedlijn op het strand geschreven. Misschien vinden ze het in St. Kitts zo mooi, dat ze er weken blijven hangen en zien we ze nooit meer! Er moet dus goed afscheid genomen worden.
Wij gaan namelijk donderdag avond, rond een uur of 5, en varen dan de nacht door. We komen dan ergens in het begin van de ochtend in St. Maarten aan.

We hebben onszelf uitgenodigd op het strand van een resort. De eigen gasten zijn zich inmiddels aan het teruggetrekken in de bars en rondom het zwembad.

We hebben na de borrel natuurlijk geen tijd (!?) meer om te koken en gaan dus bij hoge uitzondering uit eten. Een Fransman die zich heeft gevestigd op Antigua en die ons een voortreffelijk maal voorzet voor een hele beschaafde prijs. Logisch, want we moeten zelf alles op een steen bakken.

Op de terugweg komen we met de Dinghy langs de net geopende “Salty Dogs Pub”. Zij hebben iedere dinsdag avond live muziek en het beviel ons wat we vanaf het water hoorden. We moesten stoppen en dat bleek de moeite waard. De gitarist is een oude rocker, de drummer en de bassist zijn ook toppers en de Canadese toetseniste was er heel trots op, dat ze door die jongens was gevraagd om met hen de fantastische zangeres te begeleiden.

Later op de avond kwam er ook nog een zanger voor de band staan en zong samen met deze schoonheid. De band speelde maar een paar reggae nummers en ze deden dat voortreffelijk. Reggae is natuurlijk heerlijke muziek, maar de stijl heeft dringend behoefte, alsof zoiets mogelijk zou zijn, aan een nieuwe Bob Marley. Waar je ook maar loopt over, welk eiland ook, meerdere malen per dag hoor je dezelfde nummers langskomen. Natuurlijk, toen Gregory (Guiness) de Redemption Song a capella ten beste gaf, terwijl wij door het regenwoud over de Indian River dreven, was dat onvergetelijk en het blijft een briljant lied.
In ieder geval, dit stel was een verfrissende afwisseling met nieuw en oud, rap en soul, rock en veel Adèle. Dat kon het schatje als de meesteres zelf.

Na een prachtige avond is het buiten de baai pikkedonker. Het is nieuwe maan. De Leander is ruim verlicht. Ernaast ligt inmiddels de “Icon”, een vergelijkbaar Nederlands jacht, maar dat is niet zo uitbundig verlicht.