We hebben de nacht doorgebracht op de Rade de St. Pierre. Het was een prima ankerplek, maar St. Pierre is een triest gezicht. Het is aan het ontvolken en dat betekent ver val. Dat schijnt elders op Martinique ook te gebeuren. De overheid heeft ruim 200 verbeterprojekten opgestart, maar die zijn zo te zien door gebrek aan fondsen of belangstelling ook al weer tot stilstand gekomen, waardoor de algehele sfeer van verval extra versterkt wordt. Ongelooflijk jammer, dat die zinloze trek naar de steden zoveel mensen berooft van een prachtige leefomgeving. Dat hoorde toch bij het begin van de industrialisatie en kan vandaag toch heel anders.
We zijn nu op weg naar Dominica.

We kwamen gisteren om half vijf aan op de rede van Fort de France. Het anker hield meteen goed. Daarna moest de dinghy gereed gemaakt worden voor gebruik. Voor langere overtochten laten we die leeglopen en binden die tussen de mast en de kuip op een stel speciaal daarvoor gemaakte stangen. Als we dagtrips maken, zullen we de dinghy op het voordek binden, maar dat hebben we tot nu toe nog niet gedaan. Voor een kort stukje langs de lijzijde van het eiland, zoals vandaag, slepen we de dinghy aan een lange lijn. Morgen als we oversteken van Martinique naar Dominica zal dat niet gaan. Het water tussen twee eilanden is dan een soort trechter tussen die eilanden, waardoor de wind behoorlijk kan accelereren en er forse golven kunnen staan. Dan kan de dinghy beter op dek liggen.
Aangekomen in Fort de France moest de dinghy dus klaargemaakt worden voor gebruik. Het oppompen, te water laten en erachter hangen van de motor (een apparaat van 34 kg. Dat doen we met de grootzeilval over een lier.) kost alles bij elkaar een klein uur. Daarna voeren we naar Fort de France, waar het nationale trouwdag was. Er stond een file bruidjes aan de arm van hun nieuwbakken echtgenoten te wachten op een foto opportunity bij het park en het fort. Wij kwamen pas om 6 uur aan de kant, en dan is het hier pikkedonker, zodat we daar geen foto’s van kunnen laten zien, maar de opstopping van trouw limo’s was indrukwekkend. FdF was zelf eigenlijk behoorlijk ongezellig donker, met uitzondering van de typische kerk. Ook een aantal andere monumenten, zoals de bibliotheek, zijn in dezelfde stijl gebouwd aan het einde van de 19e eeuw. Stalen frames met daarin cement. Redelijk zeldzaam om een gebouw te zien met klinknagels erin. De kerk was leuk om te zien. Het had ook wel wat van een theater of een bioscoop, maar dat bedoel ik dan niet denigrerend. Eerder een soort Tuschinkski dan een Cineac zal ik maar zeggen.
Verder nodigde de stad niet uit tot een uitgebreide verkenning, die we tot de volgende ochtend hebben uitgesteld. We zijn gewoon een restaurant ingedoken en hebben daar genoten van de voortreffelijke Franse keuken. Het eiland is ècht Frans, maar dan met een heerlijk Carraïbisch sausje. Vriendelijke mensen, die wel snel overschakelen naar het Engels als ze ons kennelijk onbeholpen frans horen, maar dan vervolgens gezellig lachen als we zeggen dat we liever Frans willen spreken.
We zouden ook nog wat verhalen vertellen die we hebben gehoord van andere deelnemers aan de oversteek. Een horrorstory was de overtocht van de kleinste boot van de vloot met drie jonge mannen aan boord, die, vriende op het land, op zee niet goed met elkaar overweg bleken te kunnen. Eén van hen werd apathisch en wilde niet mee aanpakken en dat leidde tot serieuze spanningen, die af en toe griezelig in de buurt van fysiek geweld dreigden te komen. Dan is 24 dagen erg lang, maar wat waren ze blij dat ze er waren. Jammer dat hun tocht voor altijd door die slechte relatie overschaduwd zzal blijven. Oliver gaat nu weer alleen verder met zijn Carlotta, die weer aan boord is gekomen. Het is een gezellig stel en ze zullen ongetwijfeld erg gaan genieten.
Een heroïsch verhaal is het verhaal van de Mad Fish, Russell en Emma met hun kinderen James en Eton, die samen met een opstapper de overtocht hebben gemaakt. Na twee dagen gaf de automatische piloot de geest. Ze hebben 2 uur op 4 uur af de hele tocht verder met de hand moeten sturen. Bij aankomst waren ze doodmoe, maar extra trots op hun prestatie en dus zeer voldaan. Eton en James vonden het wel prima zo, want zij konden verregaand hun eigen gang gaan, omdat de ouders te moe waren om hen veel in de weg te leggen.
Volgende week hebben we internet en gaan we de foto’s doen. Dan ook nog het verhaal van de Girls for Sail en de Stormvogel.

We hebben inmiddels begrepen, dat de kreet ‘Land Ho’ al te lang de opening is van onze blog. We voelen ons schuldig en vinden dat we onvoldoende laten merken, dat we het leuk vinden dat onze verhalen zo enthousiast gelezen worden. We hebben die verhalen kunnen schrijven omdat we daarvoor tijdens de overtocht de rust hadden. Een maal in St. Lucia in Rodney Bay was het met die rust geheel en totaal gedaan. Het was een te gekke week met alle enthousiaste verhalen en de horrorstories van de andere schepen. Verder moest er natuurlijk ook weer geklust worden, maar eerlijjk gezegd was de sociale drukte de belangrijkste reden van onze radiostilte.
De rust is nu weergekeert. Gisteren was de prijsuitreiking en de sluitingsceremonie van de ARC en vandaag gingen iedereen weer zijns weegs. Velen gingen naar Becquia of naar de Grenadines, maar het zuiden dus. We zijn nu op weg naar het noorden. Vannacht zijn we in Fort de France op Martinique en morgen gaan we naar de Rade de St. Pierre op het zelfde eiland. Doel van de reis is Dominica waar we samen met vriendin Penny bij Naomi (nichtje en petekind van Pim) en haar man Hilton de kerst gaan vieren. Daar zullen we het eiland verkennen. We zullen ook de foto’s van onze reis, samen met wat van de verhalen die we de afgelopen week hebben gehoord, op de  blog gaan plaatsen. Tot de volgende week dus…

Precies om 10 uur lokale tijd, da’s 15.00 uur in Nederland, riep Brian:
“Land Ho!!!!”, land in zicht!
We zijn nog op 40 mijl van St. Lucia en we zien een grote en een kleine
bergtop. We moeten nog 50 mijl naar Rodney Bay, dat aan de andere kant van
het eiland ligt. Helaas zijn we aangewezen op de motor. We hebben het net
nog geprobeerd met de spinnaker, maar zelfs daarmee kwamen we niet boven de
3 knoop. We hebben de gedachte aan zeilen maar opgegeven en kiezen voor een
rum punch rond een uur of negen. Er is daar dan een competitie bezig tussen
4 steelbands en dat willen we niet missen.
Dit wordt de laatste dag van deze overtocht. Bij het ontbijt krijgen we de
laatste gekookte eitjes en ook Brian’s marmelade is bijna op. Hierna alleen
nog gewone jam.
Het is aardig warm en er wordt gehandeld in schaduwplekjes. De klasjes met
vliegende visjes springen vrolijk (of in doodsnood?) het water uit om
vervolgens met flink gespartel de volgende golf in te duiken. Er komt een
tropische vogel rondjes om de boot heen vliegen. Hij heeft een rode bek en
een hele lange staart, geen idee wat het is. We zullen op zoek moeten naar
een tropisch vogelboekje.
Gisteren hebben we nog een goede reden voor een feestje gevonden! We
passeren de 4000 meter diepte grens. Dat betekent, dat we aangekomen zijn op
het continentaal plat van de Amerika’s. De laatste vouw op de kaart passeren
we pas na middernacht. Dat vieren we dan wel op St. Lucia.
We verheugen ons erop om daar de verhalen van de andere boten te horen. Er
liggen nog boten achter ons. Er wordt voor dat gebied nog steeds een
weerbericht afgegeven door de ARC. Ze krijgen zelfs een speciaal weerbericht
om ze door de windstiltes heen te loodsen. We zullen nog genoeg boten mogen
verwelkomen. Wij zien hier nog geen andere zeilboten, maar dat kan naarmate
we dichterbij de finish komen nog veranderen. Hoewel, als boten 2 uur varen,
zeg maar 10 mijl, uit elkaar liggen, zie je ze al niet meer. De finishline
wordt bemand door oud ARCgangers, die om de beurt voor anker gaan liggen
buiten de ingang van Rodney Bay.
Vannacht voeren we langs Barbados, dat kon je zien aan het licht boven de
horizon. Het leek even of we langs de kassen van het Westland of Nunhem’s
Zaden International voeren! Raar zo’n laatste dag op de oceaan voorlopig.
Straks wordt het eiland hoppen. Wat een leven!

Nadat we gisteren de blog verstuurd hadden, hebben we de wind uitgemolken voor wat het waard was. Nelly Rose is weliswaar briljant in dat soort condities, en in een wedstrijd kan het heel spannend zijn om uit 4
knoop wind ook minstens 4 knoop snelheid te halen, maar het is een enorm gepriegel. Met halve wind vaart de boot door de eigen snelheid ook wat tegenwind aan. Daardoor is de schijnbare wind sneller en iets scherper (hoger) dan de ware wind. De wind is een
kracht, hoewel we die altijd uitdrukken in snelheid. zolang we druk hebben
in de zeilen, is die kracht beschikbaar. Voor de wind gaat dat niet, want
dan gaat de snelheid van die tegenwind gewoon rechtstreeks in mindering op de
windsnelheid. Aan de wind gaat het ook niet, want de combinatie van de aan
de windse koers en tegenwind is dan een koers hoger dan aan de wind en dan
gaan de zeilen klapperen. Maar halve wind gaat dat prima en Nelly Rose is een perfekte boot om van dit
fenomeen te profiteren. Daar hebben we een paar uur van genoten, maar
uiteindelijk werd het ook Nelly Rose te dol en kwamen we stil te liggen. Dan
beginnen de zeilen te klapperen (en dankzij dat gedoe is onze neerhouder
beschadigd), zodat we het boeltje hebben laten zakken en zijn we gaan
zwemmen. Heel bijzonder in dat diep kobalt blauwe water, dat meer dan 4000
meter diep is. Dertig graden is niet echt enorm verkoelend, maar wel heel
erg lekker.
Vervolgens hebben we nieuwe en wat meer gedetailleerde wind kaarten
binnengehaald. We zitten bij het gebied waar de wind het minste
is. Een eind verderop blijft het ook nog heel licht, in de buurt van de 10
knoop, maar daar kunnen we echt veel meer mee. Na uitgebreid intern beraad hebben we besloten de motor te
starten. Ten eerste omdat Brian dan nog iets te zien kan krijgen van St.
Lucia en ten tweede om nog een beetje van de ARC gekkigheid te kunnen
genieten. Als we met ons tweeën waren geweest, Waren we gewoon blijven dobberen. Lekker een boek lezen en af en toe een duik nemen en wachten op wind. Die kans krijgen we ongetwijfeld nog wel eens.
We hebben tot vanochtend 7 uur op de motor gevaren en toen een paar uur gezeild. In het begin ging dat lekker, maar tijdens het ontbijt was de lol er al weer aardig af. We hebben op dit moment nog 180 mijl te gaan en we hebben nog 70 liter diesel. Dat is genoeg voor 175 mijl, maar we willen wel iets reserve aanhouden. Kortom, nieuwe weerkaarten – waar we overigens maar zeer beperkt vertrouwen in hebben – binnengehaald. Volgens die kaarten krijgen we vanavond om een uur of 8 net voldoende wind om te zeilen. We hebben de motor weer gestart, maar houden een waakzame blik op de windmeter. Zodra daar een ware wind van meer dan 5 knoop uit richtingen tussen noord via het oosten naar het zuiden uitkomt gaan we weer zeilen. Vermoedelijk dus pas vanavond.
De echtgenote van Brian, die deze Nederlandse teksten met behulp van Google vertaalt (moety je kijken hoe Google “Nelly Rose zette er stevig de sokken in” vertaalt) maakte zich zorgen over onze voedselvoorraad. Dat is echt niet nodig. We hebben genoeg aan boord om nog weken te kunnen varen zonder een supermarkt. Alleen de versprodukten zijn nu goeddeels op.
Het gaat ons goed.

Wij communiceren met behulp van de satelliet telefoon. Dat is een kostbare en redelijk langzame verbinding, waar we efficient mee proberen om te gaan. Dat betekent, dat we in principe maar één keer per dag inloggen. Dan worden eerst de mails uit onze ‘outbox’ verzonden en vervolgens onze mails binnengehaald. In dezelfde sessie waarin wij gisteren ons blog verstuurden, kwam ook de nieuwe weersverwachting binnen. Daarin werd ogenblikkelijjk onze verwachting van een aankomst op zondag morgen de grond in geboord. Door het uitspreken van die verwachting “we gave it the kiss of death” zoals Brian vaststelde. Een andere uitspraak die we uit zijn mond konden optekenen was “the weather is a fickle bitch”. Waarvan akte.  De weersvoorspelling geeft aan, dat we de komende drie dagen (verder vooruit had ik niet meer aangevraagd) niet meer dan 10 knoop wind zullen hebben en grote delen van de dag zelfs dat niet. Dat hakte er hier wel in.
Zoiets kan zomaar een paar dagen aan de reis toevoegen. Dat kan op zich allemaal wel, we hebben na 4 dagen entrecôte weliswaar geen vers vlees meer, maar tot nu toe hebben we nog geen blik open gemaakt. We hebben nog wortels, courgettes en komkommers, maar het fruit is op een grapefruit na op. We denken de scheurbuik echter ook met voedingssupplementen te kunnen bestrijden.
We hebben ietwat terneergeslagen onze opties besproken. We hebben nog voor 250 mijl diesel aan boord en we moeten nog 350 mijl varen. Dat betekent in ieder geval op eigen kracht 100 mijl afleggen. We zouden liever geen 250 mijl motoren, maar aan de andere kant is dobberen nou ook niet echt een aantrekkelijk alternatief. Brian vliegt bovendien de 20e naar huis en wil ook nog wel wat van St. Lucia zien.
Na dit werkoverleg gingen we de nacht in met inderdaad steeds afnemende wind. Normaal laten we onze stuurautomaat aansturen door de windrichting, maar dat werkt niet meer als de wind van de boot zelf komt (de windvaan zit boven in de mast en door het zwiepen zijn de eerste 4-5 knoop een gevolg van die beweging). Zo stond de automaat aan het begin van de avond dan ook geprogrammeerd, maar naarmate er minder wind kwam moest “George” steeds harder werken om de variabele wind binnen de afgesproken koers te houden. Het stroomverbruik schiet dan ook omhoog en om 04.15 vanmorgen kwam er een accu alarm. Dat kwam eigenlijk wel goed uit, want we lagen inmiddels stil. Pim startte de motor, die we tot 09.15 hebben laten draaien. Daarna kwam er weer wat wind, maar die laat ons nu, ruim 2 uur later, want de klok is om 9 uur weer een uur achteruit gegaan, om 10.30 ook weer in de steek. We maken nog 0,8 knoop voortgang dankzij de North Equatorial Current. Honderd gedeeld door 0,8 is wel heel veel uren. We hopen op beter tijden.
Verder hadden we allemaal een prachtige wacht vannacht. Het was kraakhelder en dan is de sterrenhemel bij nieuwe maan op zich al een ongelooflijk gezicht. Voeg daarbij de grote hoeveelheid vallende sterren en je hebt een spectaculaire nachtwacht. Als je een vallende ster ziet, mag je een wens doen, maar we gaan ervan uit, dat de instantie, die belast is met het uitvoeren van die wensen, na zo’n nacht wel redelijk overbelast zal zijn en dat het uitvoeren van de wensen wel een paar dagen op zich zal laten wachten. Het zal dan ook niet echt kwaad kunnen om te verklappen wat we gewenst hebben: Meer wind.
Na de mooie nacht genoot Hanneke van de mooiste zonsopgang die we sinds vertrek hebben mogen beleven. Daar genoot ze in haar eentje van, maar even later zorgde ze er toch voor dat Brian en Pim aan dek kwamen. We kregen bezoek van 3 dolfijnen die een minuut of tien gezellig met ons optrokken. Daarna het ontbijt en een telefoontje met jarige dochter Leonie. Daarna een ruim 2 uur zeilen, maar nu wordt alles weer ongewis. We houden u op de hoogte.
Vanavond hebben we weer feest aan boord. Hanneke en Pim vieren hun 38e trouwdag.

Beste mensen,
Wij hebben nog een kleine 350 mijl te gaan. Jullie hebben St. Lucia
misschien al verlaten? We maken ons erge zorgen over de wind. Er is heel
weinig. We kunnen ruwweg 250 mijl varen op onze resterende diesel voorraad,
du we moeten in ieder geval nog 100 mijl van de wind en de stroom hebben.
Hanneke zat gisteren ineens zich de tranen te lachen, terwijl ze in Nikki’s
journaal aan het lezen was. Ik heb haar gevraagd even voor te lezen wat er
zo leuk was, maar ook dat ging niet geheel vlekkeloos. Het is beter dan de
parodie van Kaandorp, maar als we elkaar weer zien willen we het volgende
stuk graag even vertaald zien:
‘s Middags begint de wind te ruimen waardoor we ongemerkt beginnen te
lenzen. De mik van de achtergiek valt om, terwijl tegelijkertijd de
seizingen het begeven. De dirk vangt gelukkig de klap op. Door de lummel
vast te zetten en een tamp om het lijk te slaan weten we het gevaar voor een
onverwachte gijp te keren. De zeilen killen, maar door de hals te katten kan
ik voorkomen, dat we beginnen te deinzen. Vanuit de buikdenning ziet Letty
dat we nog net op tijd afvallen en een opschieter voorkomen. Opgelucht gaan
we onder zeil. Geen trap gezien.
Briljant stuk proza.
We hebben nog 5 knoop wind en halen daar bijna 4 knoop snelheid uit. Super
schip die Nelly Rose, maar met meer wind ook!
We blijven hopen op zondag aankomst, maar het kan goed maandag worden.
Groet,
Pim

We hebben een van de rustigste 24 uur van de hele reis achter de rug. De wind bleef de gehele nacht constant en het was droog. We varen een iets zuidelijker koers dan de rechstreekse koers, omdat we verwachten, dat de laatste dag de wind weer minimaal zal zijn. Als we dan wat hoger aan de wind kunnen varen dan plat voor het laken, hebben we iets meer kans dat we er nog wat snelheid uitpersen. Vanmorgen hebben we dan toch gegijpt en koers naar St. Lucia gezet. Om 12 uur onze tijd hadden we nog 440 mijl te gaan, nadat we de afgelopen 24 uur 169 mijl hadden afgelegd.
We varen eigenlijk alleen op onze fok. Het grootzeil zetten we er niet bij, in de angst dat de neerhouder het dan definitief zou kunnen begeven en dat zou weer extra schade op kunnen leveren. We hebben geen haast en we hebben het naar ons zin. Zo getuigd loopt de boot ook nog 6 knoop. We hebben echte passaat wind, uit het noordoosten en rond de 20 knoop, met ‘fluffy tradewind cloud’ boven ons hoofd.
We hebben vanmorgen wat kleren die zout waren geworden zoet gespoeld en we zijn een brood aan het bakken. Het zou mooi zijn als we zondag tegen het einde van de ochtend Rodney Bay zouden kunnen aanlopen. Pim is aan zijn zoveelste boek van de reis bezig. Na het herlezen van Nooit meer slapen (W.F. Hermans), de ontdekking van de hemel, SIegfried, de Aanslag, twee vrouwen en de pupil (Mulisch) en de Max Havelaar (Multatuli) en het voor het eerst lezen van IJsland (Ronald Giphart) en de Zoontjesfabriek van Ayaan Hirschi Ali nu tijd voor wat Engelse historie in David Copperfield (C. Dickens). WE hebben ook alle drie At Home van Bill Bryson gelezen. Een leuk vertelde geschiedenis over – vooral – het Victoriaanse Engeland. Het is heerlijk……

Het weer is de inspanning van de natuur om de balans te herstellen. Hoge druk gebieden en lage drukgebieden zoken door de wind naar vereffening en de golfstromen doen hetzelfde voor de waterhuishouding. Je hebt het grote weer, dat bijvoorbeeld de hoge druk van het Azoren hoog afbouwt, maar je hebt ook het kleine weer, het lokale weer, dat het gevolg is van lokale verschillen, zoals de zeewind die in de zomer ‘s middags opsteekt als de duinen lekker warm geworden zijn. Dan wint het kleine weer het even van het grote weer. Al die dingen door elkaar kan tot een verwarrend plaatje leiden. (Deze uiteenzetting met excuses aan Henk Huizinga van wie Pim les heeft gehad.)
Je zou zeggen, dat er hier midden op zee weinig redenen zijn voor lokale invloeden en toch zijn die er wel degelijk. Zo kan er op een strak blauwe dag ineens een ‘squal’ ontstaan waaruit veel wind en regen kan komen. Die squal verbindt lokaal hogere en lagere luchtlagen, waardoor de gewone windsnelheidsberekeningen niet meer opgaan en er veel hogere windsnelheden kunnen ontstaan dan door de meteo zijn afgegeven. Fun and games…..

We hebben de afgelopen 24 uur, precies als gisteren, 146 mijl gevaren en we hebben nog zo’n 580 mijl voor de boeg. Het zag er gisteren niet naar uit, dat we de honderd mijl zouden gaan halen. De hele middag haalden we met de genaker niet meer dan een gangetje van 4, soms 5 knoop. Dat klopte voor geen meter met alle voorspellingen, die aangaven, dat we 15-20 knoop wind uit het noordoosten zouden hebben.  Mooi niet. We gijpten nog een keer om een squal te ontwijken en dat lukte gelukkig, maar het weer had nog meer voor ons in petto.
Tegen de avond haalden we de genaker eraf en zetten de fok op de boom. We konden rustig met zijn drieën aan tafel genieten van een paar heerlijke entrecôtes. Nog even afwassen en we gaan de avond in. Pim duikt vrij snel op kooi en slaapt vrijwel meteen in. Hanneke volgt dat voorbeeld niet al te lang daarna, zodat ook zij uitgerust om middernacht aan haar wacht kan beginnen.
Om 8 uur komt Brian Pim wekken. De boot is helemaal stilgevallen en heeft eigenwijs de kop op de wind gedraaid, wat ze eigenlijk nooit doet. Dat is ook niet zo. Er is gewoon geen wind, maar door het zwiepen van de mast blijft de windmeter 4-7 knoop aangeven uit een denkbeeldige richting. Brian en Pim bespreken de opties en stellen vast dat die er eigenlijk niet zijn. Het is afwachten geblazen. Pim duik tnog even voor een half uurtje de kooi in en lost om 9 uur Brian af. Hij zit nauwelijks op zijn plek of het begint te waaien. Noordoost 12-15 knopen. Nelly Rose zet er meteen heerlijk de sokken in. Even later 15-20 knoop en Nelly Rose gaat als een scheermes door de nog steeds vlakke zee. De snelheid loopt op tot ruim 7 knoop. Niet veel later de eerste windstoten in de 30 knoop en de boot haalt geruime tijd 9 knoop. Dat is echt heel hard, als het niet gaat om het surfen van een golf. Toch komen nu de eerste golven en wordt het wat erg ruig. Wel genieten, maar de vlagen worden harder, tot 37 knoop. Jammer, maar toch maar gauw een dubbel rif erin. Het volgende halve uur is het een volwaardige windkracht 7 met vlagen van boven de 35 knoop. Daarna bedaart de natuur een beetje en settelt de wind zich tussen de 25-30 knopen met een enkele vlaag daarbovenuit. Hanneke neemt om 12 uur de wacht over en schrijft dat ze 22-32,5 knoop heeft gehad gedurende haar wacht.
Het resultaat van die sportieve nacht is dat we in ieder geval toch een redelijke stap dichter in de buurt van St. Lucia zijn gekomen. De zeeën zijn onstuimig en ongeorganiseerd. Nelly Rose dartelt er, inmiddels weer zonder rif, maar alleen met de genua, met een mooi gangetje doorheen. Aan boord is het apekooien om je zelf van de ene kant naar de andere te bewegen. We gaan aan de lunch en vanmiddag vieren we tijdens de borrel, dat het 12.12.12 is. Dat is toch wel een mooie datum. Er zal in Nederland wel hard getrouwd worden.

After the last blog when we told you about broaching with the genneker up and nearly putting the mast into the water on port and almost immediately after on starboard – we innocently thought that it would get better. Whilst we have not had any more spectacular broaches we have had the painful experience of being surrounded at night by spectacular electrical storms. On 10 Dec we had a huge deluge of rain which was so strong that it flattened the sea around us. Visibility down to 100 metres. The rain hurt – you could not look into the wind. Pim and Brian’s clothing is a pair of swimming trunks and foul weather jacket. The other thing which is unkind is that the Weather Gods take pleasure in inflicting the squall and rain on us just as the evening meal is being prepared. 2 nights ago Hanneke finally gave up and opened 2 tins of ravioli. However, last night we feasted on sirloin steak – albeit in 2 sittings whilst Pim/Brian was in the cockpit getting wet! Between rain squalls Nelly Rose looks like a washing line with drying clothing pinned to the guard rails.
Pim is now making bread very successfully in the breadmaker. Smells and tastes good.
Hanneke has done a great job keeping below deck as dry as possible and clean. With all the wet brought down into the kajuit/saloon by the men it gets slippery and we have to be careful to hold on. Cups, plates and pans have every intent on escaping the cupboards or refusing to be put back!
It is 1200 Tuesday and finally it is warm and sunny and we are on course for St Lucia with just 750 miles to go. Surprisingly we managed 148 yesterday when it felt slow with the speedo showing around 3 to 5 knots. Hopefully the Gods will be kind to us for the next few days.
We are becoming philosophical at times. There is an imminency to the end of the voyage and although we are excited at arriving and seeing again the friends we made in Las Palmas we also feel a regret that the great adventure of a transAtlantic is drawing to a close. Mixed feelings!